Jeśli szukamy do ogrodu rośliny niewymagającej, niespotykanej i o egzotycznym wyglądzie, najlepszym rozwiązaniem będzie posadzenie szkarłatki. Najczęściej uprawianym gatunkiem jest szkarłatka amerykańska Phytolacca americana. Jak jej nazwa wskazuje, zamieszkuje południowo-wschodnią część Ameryki Północnej.

Mimo swego pochodzenia nie jest rośliną kapryśną i bardzo łatwo spełnimy jej wymagania siedliskowe. Bylina ta dorasta do 100-180 cm, wytwarza dość duży korzeń palowy, jak u buraka, dlatego może źle reagować na przesadzanie w późniejszym wieku, dlatego lepiej posadzić ją na zaplanowane miejsce stałe.

Elementem ozdobnym jest u szkarłatki rozgałęziona łodyga wraz z pędami i ogonkami liściowymi w intensywnie różowo-czerwonym kolorze. Liście są jasnozielone, jajowate, długości 10-15 cm, jesienią także przebarwiają się na purpurowo. Pod koniec czerwca i w lipcu pojawiają się przewieszające groniaste kwiatostany z dziesiątkami kwiatków. Są małe, gwiazdkowate, białe lub różowawe.

Po zapyleniu zawiązują się owoce, początkowo czerwone, z czasem wręcz granatowe jagody, które są największą atrakcją rośliny. Sok z owoców używany jest w Stanach Zjednoczonych do barwienia wina, soków, słodyczy. Mimo że roślina w stanie surowym jest lekko trująca, to po ugotowaniu jej młode pędy można spożywać jak szparagi.

Szkarłatka urośnie praktycznie na każdej glebie, byle nie podmokłej, choć na żyznej, przepuszczalnej, stale lekko wilgotnej rośnie wyraźnie okazalej. Preferuje stanowisko słoneczne, ale w półcieniu także doskonale sobie poradzi. Jesienią, gdy pierwszy większy przymrozek zważy liście i pędy, usuwamy część nadziemną, a glebę wokół przykrywamy cienką warstwą torfu lub kory.

Szkarłatka jest, co prawda, mrozoodporna, ale w czasie bezśnieżnych, mroźnych zim może przemarznąć. Wiosną późno rusza z wegetacją (nawet dopiero pod koniec kwietnia), jednak szybko dorasta do pełnych rozmiarów i zapełnia pustą przestrzeń. Dużo większym rarytasem jest azjatycki gatunek – szkarłatka chińska Phytolacca clavigera. Jest trochę niższa, dorasta maksymalnie do 150 cm, za to ma masywniej zbudowane łodygi i jest bardziej krępa.

Zakwita wcześniej, na wyprostowanych pędach kwiatowych już w maju, natomiast jej owoce, równie ozdobne, przypominają z wyglądu spłaszczone jeżyny. Lubi glebę ciepłą, przepuszczalną, żyzną, choć urośnie prawie wszędzie na stanowisku w pełni słonecznym lub półcienistym. Poza tym roślina ta nie ma szczególnych wymagań uprawowych.