Apios americana (Sylwetka)

Dziko rosnące we wschodniej części Ameryki Północnej motylkowate warzywo z powodzeniem można uprawiać także w Polsce. Niemal każda część tej rośliny jest jadalna: pędy, kwiaty, nasiona rosnące w strąkach, ale przede wszystkim bulwy. Dawniej były ważnym pokarmem dla Indian, a także dla pierwszych europejskich osadników. Dla archeologów mogą być wskazówką, gdzie były siedliska ludzkie, bo roślina ta ma duże możliwości przetrwania. 

Bulwy apiosa americana są brązowe, przeważnie owalne, o zróżnicowanej wielkości. Są ze sobą połączone i tworzą  łańcuch. Zapewne dlatego francuscy osadnicy nazywali apiosa „różańcem”. W smaku bulwy są ziemniaczano-orzechowe. Najwyborniejsze są wprost z piekarnika, ale można je także suszyć, smażyć lub robić z nich mąkę. W stanie surowym są niejadalne.

Apios americana to prawdziwe bogactwo węglowodanów i białka, zawiera także dużo wapnia i żelaza, co czyni go wysokoenergetycznym pokarmem. Dla porównania: zawartość żelaza ma dwukrotnie większą niż w ziemniakach, wapnia zaś dziesięciokrotnie. Ale nie należy zapominać, że roślina ta ma także walory ozdobne.

Apios - wygląd

Apios to urodziwe pnącze. Jego pędy osiągają długość 1-6 metrów. Liście są pierzaste, 5-7-listkowe, osiągają długość 8-15 cm. Wzrok przyciągają także jego piękne kwiaty, które stroją się przeważnie w różowe, fioletowe lub czerwono-brązowe barwy. Ich dodatkowym atutem jest fiołkowy zapach. Tak jak u innych motylkowych są grzbieciste i zebrane w grona. Są obupłciowe, zapylane przez owady. Roślina rodzi owoce  – zielone strąki długości 5-13 cm.

Apios americana wspaniale przystosowuje się do różnych warunków klimatycznych – od chłodnych stref umiarkowanych do  subtropików. Jest mrozoodporny, choć niektóre opracowania twierdzą, że wymaga okrywania w bardzo mroźne zimy. Ozdobne pnącze o jadalnych bulwach preferuje lekkie, bogate gleby i słoneczne stanowisko, choć może rosnąć również w cieniu. Apiosowi należy zapewnić gleby kwaśne (pH 5), obojętne lub  lekko zasadowe. Toleruje także środowisko wilgotne. Do prawidłowego rozwoju roślina wymaga podpór. Mogą nimi być rośliny rosnące w pobliżu.

Rozmnażanie apiosa

Apiosa rozmnażamy przede wszystkim z bulw. Możliwe jest także jego pozyskanie z nasion, lecz te zawiązują się bardzo rzadko. Bulwy pozyskujemy w dowolnej porze roku, ale najlepiej robić to wiosną. Wystarczy je wtedy wykopać i posadzić w planowanym miejscu.

Możliwe jest również zebranie bulw jesienią i przechowywanie ich przez zimę w chłodnym, dość suchym, ale zabezpieczonym przed mrozem miejscu. Szybko tracą wilgoć, więc jeżeli zostały zebrane, powinniśmy składować je tam, gdzie utrzymuje się lekka wilgoć. Wiosną wysadza się je bezpośrednio do gruntu.