W marcu lub na początku kwietnia trawniki wymagają bardzo dokładnego i starannego wygrabienia z zeschniętych resztek trawy, liści oraz innych resztek organicznych. Do prawidłowego rozwoju roślin niezbędny jest tlen, który dociera do nich przez wolne przestrzenie w glebie.

Przed nawożeniem musimy napowietrzyć trawnik, wykonując aerację. Zabieg ten polega na usuwaniu lub rozluźnianiu nieprzepuszczalnej warstwy na powierzchni gleby (aeracja powierzchniowa) lub na większą głębokość (aeracja wgłębna). Aerację powierzchniową wykonuje się za pomocą specjalnie zbudowanych grabi, tzw. skaryfikatorów, lub mechanicznych aeratorów.

 

ABC wiosennej pielęgnacji trawnika

 

W glebie wykonujemy otwory głębokości 8 cm, możemy ją także naciąć. Powinna być wilgotna, ale nie mokra, wysokość murawy nie powinna przekraczać 3-4 cm. Przed wykonaniem zabiegu trawnik należy skosić, a trawę dokładnie wygrabić. Powierzchnia murawy powinna być co 15 cm pokryta równomiernie otworami w ilości 120-130 na metr kwadratowy na glebach lżejszych, a na ciężkich 180-200. 

Na małych trawnikach do napowietrzania trawnika wykorzystuje się widły, walec z kolcami, specjalne nakładki z kolcami na buty. Na dużych trawnikach używa się aeratorów elektrycznych lub spalinowych. Po tym zabiegu wykonujemy wałowanie gleby wałem, który dociska korzenie do gleby. Puste miejsca, czyli ubytki, po zimie dosiewamy trawą. Miejsca te spulchniamy i obsiewamy mieszanką trawy, a nasiona przykrywamy cienką warstwą substratu torfowego, a następnie wałujemy.

Wiosną konieczne jest nawożenie trawnika, najlepiej po jego starannym wygrabieniu, napowietrzeniu i pierwszym koszeniu. Zasilany trawnik musi być suchy, bo nawóz przylepia się do liści, parząc je. Trawnik może być nawożony nawozem wieloskładnikowym. Później, co 4 tygodnie, stosujemy saletrę amonową w ilości 1-2 kg na 100 m². Przez cały okres wegetacji trawa pobiera z gleby niezbędne do życia makro- oraz mikroelementy. Można stosować nawóz wolno działający, tak zwany 100-dniowy, w dawce 2-3 kg na 100 m.