Rodzaj krzewuszka Weigela, dawniej (a czasami jeszcze dziś), nazywany był wajgela. Została sprowadzona do Europy ze wschodniej Azji w 1845 roku, gdzie uprawia się najczęściej następujące gatunki botaniczne: krzewuszkę różnobarwną Weigela decora, krzewuszkę kwiecistą W. floribunda, krzewuszkę cudowną W. florida, krzewuszkę ogrodową W. hortensis i krzewuszkę wczesną W. praecox. W ogrodach dominują jednak liczne odmiany pochodzenia mieszańcowego, których liczbę szacuje się na około 200 (w nazewnictwie nie mają one nazwy gatunkowej). Cechuje je szybki wzrost, a z czasem boczne pędy lekko się przewieszają. System korzeniowy jest płaski, a krzewy dobrze znoszą przesadzanie, nawet w starszym wieku.

 

Krzewuszki - co to za krzewy

Są to krzewy różnej wysokości od 0,6 do 3 m o sezonowych, krótkoogonkowych, eliptycznych i zaokrąglonych liściach, brzegiem piłkowanych. U niektórych odmian liście mogą być purpurowe, np. ‘Purpurea Nana’, ‘Alexandra’, żółte ‘Newzako’ oraz z barwnymi białymi plamami, jak ‘Variegata’, ‘Nana Variegata’. Kwiaty o koronie lejkowatej lub dzwonkowatej długości 3 cm wyrastają z kątów liści w wiechach, na krótkich pędach osadzonych wzdłuż zeszłorocznych pędów. Rozwijają się od połowy maja do połowy lipca i mogą być barwy różowej, czerwonej, purpurowej, białej lub bardzo rzadko żółtej. Czasami podczas kwitnienia zmieniają barwę, np. z białej na czerwoną, jak u odmiany ‘Versicolor’. Niektóre odmiany powtarzają kwitnienie od sierpnia do października. Pierwsze odmiany ogrodowe powstały już w 1860 r. w Gandawie.

Krzewuszki preferują stanowiska słoneczne lub lekko ocienione. Gleby: żyzne, wilgotne, próchniczne i zasobne w składniki pokarmowe. Stanowisko musi być osłonięte zwłaszcza przed mroźnymi wiatrami, bo krzewuszki mogą przemarzać w surowe zimy. Nadają się do uprawy w miastach, gdyż są odporne na zanieczyszczenie powietrza. Są wrażliwe na suszę.

Możemy przyspieszyć zawiązywanie licznych pąków kwiatowych, nawożąc w połowie czerwca nawozami wieloskładnikowymi dla krzewów o sezonowych liściach. Po zimie wycinamy pędy przemarznięte lub skracamy częściowo nadmarznięte. Raz na 2–3 lata zaleca się wyciąć najstarsze, słabo kwitnące, uszkodzone pędy zaraz po kwitnieniu. Przyspieszy to wyrastanie nowych pędów, które będą kwitły obficie. W chłodniejszych rejonach kraju zabezpieczamy na zimę. Częściowo przemarznięte krzewy regenerują ubytki korony: ze zdrowych części roślin odbijają nowe pędy. Wiosną zaleca się zasilanie wieloskładnikowymi nawozami mineralnymi.

 

Rozmnażanie krzewuszek

Amatorsko krzewuszki bardzo dobrze rozmnażają się z sadzonek zdrewniałych ciętych w listopadzie, a sadzonych najlepiej wiosną do gruntu lub w tunelu foliowym. Umieszczenie w gruncie w tunelu foliowym zwiększa liczbę ukorzenionych sadzonek. Możliwe jest również rozmnażanie z odkładów, czyli z pędów przysypywanych próchniczną ziemią i odejmowanych wiosną. W szkółkach na skalę produkcyjną możliwe jest sporządzanie sadzonek zielnych w czerwcu i lipcu, które umieszcza się pod zamgławiaczami w szklarni lub tunelu foliowym. Sadzonki ukorzeniają się bardzo szybko (po około 3 tygodniach).          

Odmiany wysokie ładnie wyglądają posadzone w dużych odległościach. Najpiękniejsze są szeroko rozrośnięte krzewy i dlatego sadzi się je co 1,5–3 m. Krzewy odmian o barwnych liściach nadają się do sadzenia na rabatach w zestawieniach kolorystycznych barwnych oraz z bylinami i innymi krzewami. Niskie odmiany, jak ‘Purpurea Nana’,’Nana Variegata’, doskonale nadają się do sadzenia w ogrodach skalnych i na rabatach bylinowych. Ładnie wyglądają posadzone grupami. Wszystkie krzwuszki nadają się również do tworzenia nieciętych żywopłotów. Krzewy w żywopłotach formowanych kwitną słabiej, a najlepiej przycinać je po kwitnieniu.