W renesansie i baroku kwietniki dywanowe były popularnym rodzajem założenia ogrodowego, zwłaszcza we Francji i Włoszech. Nierzadko były projektami na wielką skalę, a ich formalny, regularny charakter stanowił dopełnienie majestatycznych posiadłości, przy których były zakładane. Obecnie dywany kwietne straciły nieco na geometrycznych kształtach i upiększają raczej duże publiczne przestrzenie. 

Współczesne kwietniki dywanowe przyjmują formę serpentyn, wijących się długimi pasmami kolorowych wstęg, kwiatowych zegarów czy roślinnych wizytówek z nazwami miast. Historia sztuki ogrodowej pokazuje, że często były to skomplikowane i finezyjne projekty oparte zwykle na kwadratach, kołach i trójkątach. Jeśli dysponujemy odrobiną miejsca w ogrodzie i mamy mnóstwo zapału, spróbujmy założyć taką minikwiatową rabatę. Efekt z pewnością będzie widowiskowy!

Zanim zdecydujemy się na dywan kwietny, pamiętajmy, że wymaga on większego zaangażowania, zarówno przy założeniu, jak i dalszej pielęgnacji. Projektując kwietną aranżację, należy unikać zbyt wyszukanych form, bo na małej przestrzeni nie będą się dobrze prezentować. Charakterystyczną cechą tej aranżacji są wyraziste, ostro zaznaczone granice, a grupy poszczególnych gatunków roślin nie przenikają się łagodnie, tak jak w ogrodach brytyjskich czy naturalistycznych.

Zanim przystąpimy do sadzenia, zaprojektujmy kwietny dywan na papierze. Niezwykle istotny jest właściwy dobór roślin. Przede wszystkim powinny być równe pod względem wzrostu, nieprzekraczające 30 cm, aby utworzony wzór był dobrze widoczny z każdej strony.

Możemy wybierać spośród roślin jednorocznych, dwuletnich i bylin, zapełniając dodatkowo przestrzeń cebulowymi, np. tulipanami czy narcyzami. Podstawową zasadą jest zestawianie ze sobą gatunków o kontrastowych barwach, fakturze liści i pokroju. Dzięki temu uzyskamy mocne akcenty.

Dawniej główną ramą kwietnika dywanowego były nisko strzyżone bukszpany, pomiędzy którymi sadzono rośliny lub wysypywano ozdobne podłoże, np. tłuczeń, granit lub klinkier. Obecnie najczęściej tworzy się kompozycje z roślin jednorocznych, które w miarę przekwitania można wymieniać, przez co ich układ zmienia się w czasie jak w kalejdoskopie.

 

 

Kompozycja z wysokimi roślinami

Odmiennym rozwiązaniem jest sadzenie wysokich roślin, jak pacioreczniki czy ozdobna kukurydza, w centralnej części kompozycji i sadzenie coraz to niższych bliżej krawędzi. Dzięki temu uzyskujemy efekt trójwymiarowości, wizualnej głębi.

Kwietnik dywanowy tworzymy z roślin o zbliżonych wymaganiach. Najlepiej założyć go na miejscach dobrze i równomiernie oświetlonych, aby posadzone gatunki nie różniły się w tempie wzrostu. Stanowisko powinno być możliwie płaskie, aby każda z roślin była jednakowo nawodniona, osłonięta od porywistych wiatrów, a jednocześnie na tyle eksponowana, by można było podziwiać kompozycję z różnych stron.

Barwne kwietne obrazy wymagają regularnego podlewania, odchwaszczania i usuwania przekwitłych kwiatów lub chorych egzemplarzy. Jeśli odpowiednio zadbamy o kwiatowy dywan, z pewnością będzie on wspaniałą wizytówką ogrodu i domu.

 

Najpopularniejsze rośliny do tworzenia kwiatowych pejzaży

- szałwia błyszcząca;

- żeniszek meksykański;

- lobelia;

- bratki ogrodowe;

- aksamitka;

- begonia wiecznie kwitnąca;

- karłowe dalie;

- starzec popielnik;

- koleus Blumego – pokrzywka;

- pelargonie;

- irezyna Herbsta;

- rojniki;

- astry;

- smagliczki.