Szczodrzeńce (Chamaecytisus) to krzewy należące do rodziny bobowatych (Fabaceae). Łatwe w uprawie, obsypane żółtymi (przeważnie), motylkowatymi, pachnącymi kwiatami przyciągają uwagę. Mogą być sadzone pojedynczo jako solitery, a także w kompozycji z innymi gatunkami o ciemnym ulistnieniu. Bardzo łatwe w uprawie, mało wymagające, wyrosną tam gdzie inne rośliny sobie nie poradzą.

Często występującymi i łatwo dostępnymi gatunkami są:

Szczodrzeniec purpurowy (Chamaecytisus purpureus) – jest niezwykle dekoracyjny ze względu na różowe kwiaty dosłownie oblepiające gałązki w V i VI. Dorasta do 50 cm wysokości i 100 cm szerokości i jest mrozoodporny.

Szczodrzeniec rozesłany (Chamaecytisus ratisbonensis) – jest doskonałą rośliną okrywową. Drobne, zielone liście pięknie kontrastują z jasnożółtymi kwiatami. Okres kwitnienia IV-VI. W sprzyjających warunkach może ponowić kwitnienie jesienią.

Szczodrzeniec ruski (Chamaecytisus ruthenicus) – dorasta do 1,5 m, a jego wzniesione pędy pokryte są jajowatymi liśćmi oraz intensywnie żółtymi kwiatami.

Szczodrzeniec biały ( Chamaecytisus albus) – odznacza się białymi kwiatami, które pojawiają się latem. Ten niewysoki drzew pięknie wygląda zarówno na rabatach, jak i w ogrodach skalnych, a nawet w dużych donicach.

Szczodrzeniec – stanowisko i uprawa

Stanowisko dla szczodrzeńca powinno być słoneczne i osłonięte od wiatru, a gleba lekko kwaśna (pH 6,5-7,5), dobrze zdrenowana, lekka, najlepiej piaszczysto-gliniasta. Szczodrzeniec poradzi sobie nawet na najsłabszej glebie, suchej i ubogiej. Świetnie sprawdzi się na terenach poprzemysłowych, nadmiernie wyeksploatowanych czy ruderalnych.

Szczodrzeńce możemy rozmnożyć na klika sposobów. Nasiona wysiewamy jesienią pod osłonami. Wiosną następnego roku przesadzamy sadzonki do większych doniczek i przycinamy żeby pobudzić wzrost. Gotowe sadzonki wysadzamy do gruntu wiosną trzeciego roku, gdy zniknie ryzyko wystąpienia wiosennych przymrozków.

Rozmnażając krzewy przez sadzonki pędowe otrzymamy rozsadę szybciej, niż w przypadku siewu z nasion, bo po 2 latach.

Krzewy sadzimy na zewnątrz wczesną wiosną. W przypadku sadzenia kilku krzewów obok siebie należy zachować między nimi odległość co najmniej 30 cm. Po zasadzeniu najlepiej ziemię wokół krzewów ściółkować grubą warstwą materiału organicznego np. kompostu lub kory.

Pielęgnacja roślin polega na podlewanie, spulchnianie gleby wokół krzewu, nawożeniu i przycinaniu. Generalnie roślina jest odporna na suszę, można jej w ogóle nie podlewać w sezonie z obfitymi opadami. Podczas suchego lata należy jednak krzewy nawadniać. Podlewamy rośliny obficie dopiero, gdy wierzchnia warstwa gleby wyschnie. Jesienią podlewanie stopniowy ograniczamy. Po podlaniu lub opadach deszczu zaleca się spulchnienie gleby wokół roślin na głębokość 8-12 cm usuwając jednocześnie chwasty.

Jeśli chodzi o nawożenie, szczodrzeńce potrzebują wiosną azotu, a w połowie lata potasu i fosforu. Jeśli wygląda na to, że krzew nie będzie rósł wystarczająco szybko, należy przeprowadzić trzecie nawożenie.

Szczodrzeńce nie wymagają cięcia, lecz jeśli chcemy krzew nieco uformować, nic nie stoi na przeszkodzie. Po przekwitnięciu gałęzie przycinamy, o 1/3, ale tak by nie naruszyć części zdrewniałej. Możemy też prześwietlić koronę, usuwając krzyżujące się pędy.

Młode rośliny, poniżej trzeciego roku życia, należy okryć na zimę, ponieważ dopiero w dojrzałym wieku stają się odporne na mróz. W tym celu możemy wykorzystać np. agrowłókninę.