Szczaw jest rośliną trwałą, często występującą w stanie dzikim na terenie Europy i Azji Zachodniej. Jako roślina warzywna wykorzystywany jest od czasów średniowiecza. Częścią jadalną są liście o ciekawym kwaskowatym smaku, które wspaniale nadają się na zupę, ale można z nich również sporządzić wyśmienite sosy warzywne. Liście szczawiu są mięsiste, całobrzegie, strzałkowate lub lancetowate. Zawierają blisko 4% białka, 5-8 mg% żelaza, 60-70 mg% wapnia oraz około 30-40 mg% witaminy C.

Jak każde warzywo liściowe ma tendencję do akumulowania azotanów przy zbyt intensywnym nawożeniu gleby tym składnikiem. Ponadto, podobnie jak rabarbar, zawiera także w swoim składzie kwas szczawiowy, który przy dość częstym spożyciu może prowadzić do odwapnienia organizmu – z tego względu kobiety w ciąży oraz karmiące nie powinny po niego sięgać.

Najważniejsze zabiegi pielęgnacyjne u tego gatunku to odchwaszczanie gleby oraz usuwanie pojawiających się w maju pędów kwiatostanowych, bo osłabiają one wzrost liści i obniżają plonowanie w kolejnym roku uprawy. Liście szczawiu w pierwszym roku uprawy zbiera się po dwóch-trzech miesiącach od siewu, gdy rośliny wytworzą minimum pięć liści. W kolejnych latach, ze względu na dość szybkie wznowienie wegetacji rośliny, zbiór można prowadzić pod koniec kwietnia oraz w maju. Liście można pozyskiwać poprzez zbiór najbardziej zewnętrznych liści lub ścięcie całych rozet.

Na rynku dostępne są dwie odmiany szczawiu: ‘Lyoński’ i ’Wielki Belwilski’. Pierwsza charakteryzuje się większą plennością i wytrzymałością na mrozy, tworzy mniejsze liście, ale większe ich rozety i szybciej wybija w pędy kwiatostanowe. Druga natomiast jest wolniej rosnąca, zatem później tworzy pędy kwiatostanowe, jest średnio wytrzymała na mrozy, jej liście są większe niż szczawiu ‘Lyońskiego‘, a rozety mniejsze.

 

Słońce i woda to podstawa

Wymagania tego gatunku są niezbyt duże, zarówno w odniesieniu do temperatur, jak i do nawożenia gleby. Jednak należy pamiętać o tym, że szczaw ma wysokie wymagania wodne − najlepiej rośnie i plonuje na glebach wilgotnych, ale nie podmokłych. Jego uprawa udaje się na większości gleb, ale najlepiej rozwija się na glebach próchnicznych, średnio zasobnych w składniki pokarmowe.

 Korzystne dla tego gatunku jest stanowisko słoneczne, ale toleruje on także lekki półcień. Szczaw swą wegetację rozpoczyna wczesną wiosną i zimuje bez żadnego okrycia.

 

Wysiewamy nasiona szczawiu

Szczaw rozmnaża się z nasion, które zachowują zdolność kiełkowania przez 3-4 lata. Wysiewa się je wczesną wiosną lub ewentualnie w sierpniu, jednak rośliny uzyskane z siewu letniego gorzej wschodzą i mogą częściowo wymarzać.

Nasiona wysiewa się w rzędach co 30-40 cm, zaś po wschodach dokonuje się przerywki i pozostawia rośliny w rzędzie co 10-15 cm. Szczaw najczęściej użytkuje się przez okres od 3 do 4 lat – po tym czasie najlepiej odnowić uprawę poprzez wysiew nasion lub ewentualny podział 2-3-letnich roślin.