Więcej o roślinie poniżej:

Pustynnik wąskolistny (Eremurus stenophyllus)

kategoria:  byliny

stanowisko:   słońce

wysokość:  1,2-3 m

mrozoodporność:  do -15°C

odczyn gleby:  obojętny

preferencje glebowe: żyzna, próchnicza, piaszczysto-gliniasta

podlewanie:  mało

barwa liści/igieł: zielona

barwa kwiatów:  żółta, pomarańczowa, czerwona, biała

pokrój: wzniesiony, kępiasty

okres kwitnienia: maj-lipiec

wysiew: -

rozmnażanie: podział kłączy

trwałość liści:  sezonowe

zastosowanie:  rabaty, balkony, tarasy

tempo wzrostu:   szybkie

W rodzinie pustynników niewiele jest gatunków nadających się do uprawy w ogrodach i parkach. Jednym z nich jest pustynnik wąskolistny. W czerwcu zakwitają na roślinach piękne kanarkowo-żółte kwiaty. W warunkach naturalnych pustynnik występuje na stepach centralnej Azji. 

Pustynniki osiągają wysokość do 100 cm. Na nagich, owalnych (w przekroju) łodygach są osadzone kłosy kwiatów. Kwiatostany osiągają długość do 40 cm. Kwiaty mają postać dzwonków i są gęsto zebrane. Mięsiste korzenie rozrastają się gwiaździście (przypominają rozgwiazdę). 

Pustynnik preferuje przepuszczalne, żyzne, piaszczyste podłoże. Jego uprawę powinno się prowadzić na stanowiskach słonecznych, osłoniętych od wiatru.

Czas sadzenia przypada na okres między październikiem listopadem. Bulwy sadzimy do dołków na płasko, zwracając uwagę na to, aby pąki pędowe leżały na głębokości nie większej niż 15 cm (od powierzchni gruntu). Bulwy należy sadzić ostrożnie, gdyż są bardzo kruche i łamliwe.  

Uprawę pustynników zasilamy kompostem także pod bulwami. Aby zabezpieczyć wschodzące rośliny przed późnymi przymrozkami, powinniśmy okrywać rośliny włókniną lub doniczkami. Późną jesienią warto pustynniki przykryć kompostem. 

 

Pustynniki można uprawiać pojedynczo lub w grupach. Sprawdzonymi roślinami towarzyszącymi są piwonie i maki. Kwiatostany ładnie się prezentują na ciemnym tle.

Pustynniki nadają się na kwiat cięty. Pędy są długie i ciężkie, zatem wstawmy je do masywnych wazonów.