Jedną z najciekawszych roślin pływających jest hiacynt wodny Eichornia crassipes, nazywany także pontederią gruboogonkową. Swą nazwę zawdzięcza charakterystycznie rozdętym ogonkom liściowym. Te regularne w kształcie, kuliste struktury utrzymują rośliny na powierzchni. Same blaszki liściowe są niewiele większe od ogonków, również okrągłe w zarysie.

Części wegetatywne hiacynta są oryginalne i bardzo dekoracyjne, ale największą ozdobą roślin są kwiatowe grona złożone z kilku, kilkunastu liliowoniebieskich kwiatów. Niestety, rośliny są zdecydowanie ciepłolubne i kwitną tylko wtedy, gdy temperatura wody przez dłuższy czas przekracza 24°C, a nasłonecznienie 12 godzin w ciągu doby.

Dzięki tym kwiatom hiacynt rozprzestrzenił się po całym tropikalnym świecie, gdzie rozplenił się jak chwast, utrudniając np. żeglugę w rzekach i stawach. Mimo szerokiego zastosowania (pasze, kompost, surowiec do wyplatania koszy, itp.) na walkę z nim wydaje się ogromne kwoty, a obrót roślinami jest w wielu krajach zabroniony.

W krajach o umiarkowanym klimacie takie zwyczaje hiacynta nie są zagrożeniem. Wprawdzie latem rośliny rozwijają się równie intensywnie, ale chłód jest skuteczną przeszkodą w dalszym rozwoju. Przechowywanie roślin jest trudne i rzadko kończy się sukcesem, dlatego hiacynty uprawiane są przede wszystkim jako rośliny jednoroczne. Rozmnaża się je przez podział roślin, a rozdzielone fragmenty po prostu zostawia na powierzchni wody.