W polskiej florze występują tylko dwa sukulenty: rojnik Sempervivum i rozchodnik Sedum. Oba rodzaje należą do charakteryzującej się dużą żywotnością rodziny gruboszowatych Crassulaceae. Rośliny z tej rodziny wyposażone są w tkankę magazynująca wodę, dzięki której mogą przetrwać długie okresy suszy, prowadząc wówczas bardzo oszczędną gospodarkę wodną. Czynnikami osłabiającymi wydalanie wody z roślin gruboszowatych są: obecność w ich soku komórkowym substancji śluzowych, niewielka liczba szparek oddechowych, a także gruba kutykula (nabłonka) i ochronna warstwa wosku.

Rozchodnik jako rodzaj reprezentowany jest przez blisko 500 gatunków, z których najwięcej rośnie w Himalajach, wsch. Azji i Meksyku, a tylko 15 występuje we florze środkowoeuropejskiej. U nas spotyka się rozchodniki: alpejski, biały, czarniawy, hiszpański, ostry, ow
łosiony, sześciorzędowy i wielki.

Gatunki rozchodników

Do najpospolitszych należy rozchodnik ostry Sedum acre, zawdzięczający swoją nazwę ostremu smakowi liści i pędów, pochodzącemu od (podobnie jak u innych sukulentów) zawartych w nich kwasów organicznych. Rozchodnika ostrego możemy spotkać na suchych zboczach, skałach, usypiskach, nasypach kolejowych, murach i piaskach. Rośliny tego gatunku tworzą gęste darnie, które co roku od maja do czerwca okrywają się mnóstwem żółtozłotych kwiatów.

Za pospolite można też uznać rozchodniki białe Sedum album, tworzące  kobierce o białych lub jasnoróżowych kwiatach, oraz dywanowy rozchodnik sześciorzędowy S. sexangulare o kwiatach żółtych. W widnych lasach, zaroślach, a także w innych miejscach rośnie jeszcze rozchodnik wielki S. telephium subsp. maximum o kwiatach żółtawych, białych, różowych lub fioletowych.

W  Polsce uprawia się wiele gatunków i odmian rozchodnika. Niemal wszystkie mają mniej lub bardziej płożące pędy i tworzą darnie, poduszki lub kobierce. Różnią się między sobą kształtem i kolorem liści, barwą kwiatów, porą kwitnienia oraz długością lub wysokością pędów. Ostatnia cecha dotyczy rozchodników o pędach sztywnych i wzniesionych, a więc: rozchodnika okazałego, wielkiego, odmian mieszańcowych tych gatunków oraz rozchodnika grubego.

Kwitnienie rozchodników

Rozchodniki kwitną bardzo obficie, większość w okresie od czerwca do sierpnia, później – tylko rozchodnik naskalny, Siebolda, okazały i  wielki oraz mieszańce dwóch ostatnich gatunków. Niektóre z nich wydzielają przyjemny zapach (rozchodnik gruby, kamczacki, topololistny). Właśnie te sukulenty kojarzą się nam z ogrodami skalnymi i zwykle wybieramy je jako pierwsze, urządzając swój przydomowy skalniaczek. Warto jednak zwrócić uwagę, że one pięknie się prezentują także w innych miejscach ogrodu 

Rozchodniki to w większości długowieczne byliny. Cecha długowieczności nie dotyczy rozchodników brodawkowatego i ostrego, ale ten ostatni szybko się rozprzestrzenia przez samosiew. Do bylin dwuletnich należą rozchodnik hiszpański S. hispanicum i rojnikowaty S. sempervivoides.

Z rozchodnikami nie ma kłopotów, gdyż są niewybredne i łatwe do uprawy. Zadowalają się lekką, przepuszczalną piaszczysto- lub żwirowo-gliniastą glebą o odczynie obojętnym i  niewielkiej wilgotności. Kwaśnego podłoża wymaga rozchodnik łopatkowaty ‘Cape Blanco’. Sukulenty te nie mają dużych wymagań pokarmowych, wiele z nich może rosnąć nawet na jałowej lub ubogiej glebie, jak np. rozchodnik ostry, biały czy kwiecisty. Są mrozoodporne. Łatwo się je rozmnaża przez podział, sadzonki wierzchołkowe lub ukorzenianie pojedynczych rozetek liściowych. 

Roślinom uprawianym w pojemnikach powinniśmy zapewnić dobry drenaż z grubego żwiru, drobnych kamyków lub potłuczonego gruzu.