Soczyste i kwaskowate ogonki liściowe rabarbaru wykorzystywane są głównie w domowych wypiekach i przetworach. Cenimy je w szczególności za charakterystyczny smak, który wynika ze znacznej zawartości kwasów owocowych: jabłkowego, cytrynowego i szczawiowego.

Przy przeciętnym spożyciu kwas szczawiowy nie wywiera szkodliwego wpływu na nasze zdrowie, jednak pamiętajmy o tym, że spożywany w nadmiarze może prowadzić do odwapnienia organizmu. Rabarbar jest rośliną wieloletnią, dlatego uprawia się go przez kilka, a nawet kilkanaście lat na tym samym miejscu. Aby go odmłodzić, należy jesienią podzielić stare karpy na mniejsze i posadzić je na nowym stanowisku. Uzyskane w ten sposób sadzonki (najlepiej z 5-6-letnich roślin) można wykorzystać jesienią lub wiosną, przy czym termin jesienny jest dla nich korzystniejszy.

Posadzone pod koniec września lub na początku października rośliny zdążą się ukorzenić i w kolejnym roku wcześniej rozpoczną wegetację. Jednak w rejonach o ostrych zimach zaleca się sadzić karpy wiosną, aby ograniczyć ryzyko wymarznięcia roślin. Rabarbar najczęściej rozmnaża się wegetatywnie (przez podział karp), ale młode rośliny można także pozyskać przez wysiew nasion.

Niestety, ten sposób uprawy cechuje się znacznym zróżnicowaniem roślin, nie powtarzają bowiem dobrze cech roślin rodzicielskich. Młode jednoroczne rośliny należy poddać selekcji przed ich posadzeniem na miejsce stałe. W zależności od odmiany i zasobności gleby, rozstawa wynosi od 1x1m do 1,5x1,5m.

Rabarbar zbieramy zazwyczaj w drugim roku uprawy, jednak zbiór nie powinien trwać dłużej niż 3-4 tygodnie. Jednorazowo można zebrać po 2-3 najbardziej zewnętrzne liście, ale w tygodniu można je pozyskiwać najwyżej dwukrotnie, tak by nie osłabić zbytnio roślin. W kolejnych latach ilość pozyskanych ogonków może się zwiększać, jednak po 10-12 latach uprawy ogonki liściowe ulegają drobnieniu – wówczas należy ponownie założyć uprawę rabarbaru.

Najważniejsze zabiegi pielęgnacyjne w uprawie rabarbaru to odchwaszczanie stanowiska w pierwszym roku, zanim rośliny nie wytworzą dużej ilości biomasy. U starszych okazów należy usuwać pojawiające się w maju pędy kwiatostanowe, osłabiają bowiem znacznie produktywność roślin − można je wyłamywać lub ścinać u nasady.

Co szkodzi rabarbarowi?

Ponieważ rabarbar jest coraz chętniej uprawianą w ogrodach i na działkach rośliną, należy wiedzieć, jak chronić ją przed chorobami i szkodnikami. Oprócz grzybów jednym z głównych problemów w uprawie rabarbaru stanowią błędy w pielęgnacji.

Na nadmiar wody reaguje czerwienieniem liści, natomiast na liściach roślin uprawianych na glebie o niskim odczynie pojawiają się różnego kształtu i barwy plamy. Spośród chorób bakteryjnych najgroźniejsza jest zgnilizna szyjki i podstawy łodygi. Jej objawem są pojawiające się początkowo ciemne przebarwienia na podstawie pędu i na korzeniach, przechodzące następnie w mokrą zgniliznę.

Rabarbar mogą także porażać choroby powodowane przez grzyby. Do najgroźniejszych należą askochytoza i antraknoza. W przypadku tej pierwszej na liściach pojawiają się charakterystyczne czerwonawe plamy z ciemną obwódką. Z czasem wnętrze plamy zasycha, a następnie wykrusza. Objawami antraknozy są wodniste plamy na liściach i ogonkach liściowych, które doprowadzają do zamierania liści. Zapobieganie chorobom rabarbaru polega na unikaniu zagęszczenia roślin na grządkach i usuwaniu porażonych organów roślinnych.