Parocja perska (Parrotia persica C. A. MEY) jest przedstawicielem rodziny oczarowatych (Hamamelidaceae) oraz rodzajem monotypowym, co oznacza, że należy tu jeden tylko gatunek. W trzeciorzędzie na obszarze obecnej Europy występowały cztery gatunki, jednak do dziś przetrwał tylko jeden. Parocja naturalnie występuje w północnym Iranie – rośnie w północno-wchodniej części Niziny Lenkorańskiej oraz na stokach gór Tałysz, gdzie można ją spotkać na wysokości od 700 do 1200 m n.p.m. Na naturalnych stanowiskach dorasta do 20 m. Rośnie bardzo wolno, a po 150 latach dorasta do 15 m. W uprawie jest wysokim krzewem lub małym drzewem, dorastając do 5 m. W ogrodach rośnie raczej krzaczasto. Kora na pędach jest brązowo czarna, a na starszych i grubszych złuszcza się płatami różnej wielkości, podobnie jak u platana klonolistnego. W okresie bezlistnym jest to element dekoracyjny, który nadaje roślinom bardzo oryginalny wygląd. Liście są odwrotnie jajowate, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące. Brzeg liści jest pofalowany i czasami pokryty włoskami. Jesienią liście przybierają przepiękne barwy: stają się szkarłatnoczerwone z żółtymi przebarwieniami lub są całe purpurowe, pomarańczowe i żółte. Właśnie dla tego pięknego efektu wybarwiania się liści warto uprawiać w ogrodzie tę irańską piękność.

Parocja rozpoczyna wegetację już w drugiej dekadzie marca lub w pierwszej kwietnia. Wówczas rozwijają się kwiaty, które są niepozorne, obupłciowe bez okwiatu, czyli nie mają płatków z pylnikami. Są ciemnoczerwone. Owoce to zdrewniałe torebki, które we wrześniu pękają i wyrzucają nasiona. 

W ogrodzie parocję sadzimy na stanowiskach słonecznych lub lekko ocienionych, osłoniętych przed mroźnymi wiatrami. Dobrze rośnie na glebach wilgotnych, żyznych i świeżych o odczynie kwaśnym. Efektownie wygląda posadzona pojedynczo lub w grupach na rabatach z bylinami i innymi kwitnącymi krzewami, a swój urok objawia jesienią podczas wybarwiania liści.

Krzewy parocji perskiej (zwłaszcza młode okazy) nie są w pełni mrozoodporne, dlatego warto zabezpieczyć je przed zimą. Uszkodzony przez mróz przewodnik zmusza rośliny do wzrostu krzaczastego.

Parocję amatorsko rozmnaża się z odkładów zwykłych, które ukorzeniają się kilka lat. Możliwe jest również rozmnażanie z sadzonek zielnych w czerwcu. Ukorzenia się je w tunelach i szklarniach. Nasiona wysiewa się wiosną do skrzynek w kwaśne podłoże. Odmianę o pędach przewieszających szczepi się w styczniu/lutym na podkładkach oczaru wirginijskiego.

 

Polecane do uprawy w ogrodach:

• ‘Biltmore’ o liściach jesienią przebarwiających się na żółto

• ‘Lamplighter’ o liściach zielonych z oryginalnym nieregularnym białym i kremowym zabarwieniem,

• ‘Pendula” – niewysokie drzewo o gałęziach przewieszających się do powierzchni gleby,

• ‘Spinners’ – liście purpurowe, z wierzchu mocno błyszczące,

• ‘Venessa’ – niewysokie drzewo o wąskiej stożkowatej koronie. Liście jesienią pięknie przebarwiają się na kolor purpurowy lub pomarańczowy.