Pewne cechy pomogą nam rozpoznać naturalne warunki roślin. I tak rośliny ze stanowisk słonecznych i suchych mają najczęściej pokrój zwarty, łodygi silne, liście małe, zredukowane lub łuskowate albo zimozielone, skórzaste i zgrubiałe. Rośliny te potrafią gospodarować wodą i chronić się przed słońcem. Transpirację u nich ograniczają zwarta i gruba skórka, nalot woskowy, a także warstewka żywicy lub wapnia. Zwykle mają na skórce szarozielone, srebrzyste lub białe włoski.
Warto przyjrzeć się bylinom kwitnącym latem, które pochodzą z pustyń, stepów, prerii lub rejonów wysokogórskich i przystosowały się do suchego siedliska albo klimatu. Takich gatunków jest bardzo dużo, a więc na pewno uda się z nich wybrać te najodpowiedniejsze do posadzenia w naszym ogrodzie.
Przegląd rozpocznijmy od pięknie kwitnących na żółto (i oczywiście nie bojących się suszy) bylin: krwawnika wiązówkowatego i pospolitego Achillea filipendulina i A. millefolium, wiesiołka missouryjskiego i krzewiastego Oenothera macrocarpa i O. fruticosa oraz nachyłka okółkowego Coreopsis verticillata. Żółte (w różnych odcieniach) kwiaty tych popularnych bylin kontrastują z ciemnymi kolorami kwiatów innych gatunków oraz zielenia krzewów, wnosząc ze sobą do ogrodu słoneczny blask, a tym samym radość niezależnie od pogody. Jasnożółte kwiaty ma również żeleźniak Russela Phlomis russeliana – oryginalna i mało rozpowszechniona w Polsce bylina. Jej kwiaty są zebrane gęsto w licznych okółkach na pędzie kwiatostanowym wysokości 150 cm. Roślina idealnie nadaje się na kwiat cięty, a owocostany wyglądają efektownie także w zimie. Żeleźniak jest doskonałym pogromcą chwastów, gdyż szybko rozrasta się, dobrze okrywając glebę.
Niezwykle egzotyczne w okresie kwitnienia wygląda trytoma groniasta Kniphofia uvaria. Jej gęste, smukłe kłosy złożone z rurkowatych, zwisających kwiatów, najczęściej dwubarwnych (żółtych w dolnej części kwiatostanu i pomarańczowych, koralowych, czerwonych lub szkarłatnych ponad nimi) pojawiają się od czerwca do października. Trytomy dorastają do wysokości 130 cm, w zależności od odmiany. Dobrze znoszą suszę, ale w porównaniu z bylinami wcześniej wymienionymi lepiej rosną na glebach żyznych i próchnicznych. Należą do bylin długowiecznych, na zimę wymagają jednak, zwłaszcza młode rośliny, zabezpieczenia, np. grubą warstwę liści. Trytomy pięknie wyglądają zarówno na słonecznych rabatach, jak i w grupach różnej wielkości.
W ogrodach żwirowych może rosnąć także dziewanna jedwabista Verbascum bombyciferum, gatunek dwuletni lub krótkotrwała bylina. W drugim roku uprawy wypuszcza ona majestatyczne, słabo rozgałęzione pędy kwiatostanowe wysokości do 180 cm, na których w lipcu i sierpniu rozwijają się gęsto siarkowożółte kwiaty. Jej ozdobę stanowią również pokryte srebrzysto-białym kutnerem liście, zebrane w okazałe rozety, tworzące się w pierwszym roku uprawy. Dziewanny świetnie się nadają do ogrodów naturalistycznych, gdzie mogą rosnąć na glebach wapiennych, piaszczystych i ubogich w składniki pokarmowe. Podobne miejsca lubi dyptam jesionolistny Dictamnus albus i ostrogowiec czerwony Centranthus ruber. Pierwszy z wymienionych gatunków jest długowieczną byliną o wzniesionych, sztywnych pędach wysokości 80-100 cm, drugi należy do bylin krótkowiecznych wysokości 70 cm. Rośliny obu gatunków mają kwiaty różowe, różowoczerwone (u ostrogowca) oraz białe i kwitną w czerwcu i lipcu lub dłużej, jeśli się z nich usunie przekwitłe kwiatostany.
Obok ostrogowca można posadzić kocimiętkę Faassena Nepeta x faassenii ze względu na ładnie kontrastujące z nim jej lawendowo niebieskie kwiaty, osadzone w długich kłosowatych kwiatostanach. Kocimiętka jest bardzo długo dekoracyjna (kwitnie od maja do września), dlatego nadaje się na większe obwódki rabat bylinowych lub trawników. Jeszcze szersze zastosowanie ma posłonek ogrodowy Helianthemum hybridum – zimozielona, niska (15-25 cm) krzewinka, od maja do jesieni obsypana w słoneczne dni kwiatami. Posłonków nie powinno zabraknąć na większych skalniakach, murkach kwiatowych, kamienistych skarpach, a także na brzegach rabat. Zadowolą się one nawet jałowym, suchym, byle wapiennym podłożem.
Podobne wymagania i zastosowanie ma goździcznik skalnicowy Petrorhagia saxifraga 'Rosette'. Jest to szczególnie cenna bylina, gdyż bardzo długo zachowuje dekoracyjność, tworząc kobiercowe kępy do wysokości 20 cm, na których od czerwca do września obficie i efektownie kwitną bardzo drobne liliowo różowe kwiaty. Różowe kwiaty ma także łyszczec rozesłany Gypsophila reptans ‘Rose’ (wartościowa luźnokobiercowa bylina) oraz tworząca wypukłe kępy wysokości 30 cm kozłówka dwuszyjkowa Phuopsis stylosa, której rurkowate kwiaty z ozdobnymi długimi pręcikami w główkowatych kwiatostanach przypominają przytulię wonną. Byliny te są szczególnie efektowne w czasie kwitnienia, (maj - lipiec), a nadają się na skarpy i murki kwiatowe. Latem lubią się także w słońcu wygrzewać macierzanki Thymus i najrozmaitsze rozchodniki Sedum, które tworzą znakomite, najczęściej płaskie, dekoracyjne okrywy.
Zwróćmy uwagę na czyściec wełnisty Stachys byzantina. Warto go posadzić ze względu na srebrzyste, dość duże i grube, ale niezwykle miękkie liście, które okrywają glebę w różnych miejscach ogrodu i mogą być ładnym tłem np. dla lawendy wąskolistnej, kocimiętki Faassena i szałwii omszonej.
Komentarze