Autorem tekstu jest dr inż. Radosław Kożuszek

Największym przedstawicielem wiewiórkowatych jest azjatycka wiewiórka olbrzymia, której długość dochodzi do 90 cm, a najmniejszym – afrykańska karłowata wiewiórka długości 10 centymetrów. Oprócz wiewiórek nadrzewnych, do których należy nasza wiewiórka, wyróżnia się także wiewiórki prowadzące naziemny tryb życia (piesek preriowy i świstak).

Europejska wiewiórka zamieszkuje parki, lasy, a nawet cmentarze. Jest dość pospolita, a znana jest głównie ze swojego oryginalnego wyglądu i pogodnego zachowania. Gniazda buduje wysoko wśród gałęzi, czasami powiększając i ulepszając porzucone gniazda ptaków. Ich wnętrze jest dokładnie wyścielone suchą trawą i mchem. Wiewiórki dość często gnieżdżą się także w dziuplach i budkach dla ptaków.

 

(zdj.: Fotolia.com)

Wiewiórki w naszym otoczeniu

Wielu z nas chciałoby, aby ten wesoły gryzoń zagnieździł się w naszym obejściu. Obecność wiewiórek w sąsiedztwie zależy od wielu czynników. Przede wszystkim zwierzątka nie przyjdą do nas, jeśli w pobliżu nie ma ani parków, ani lasów. Wiewiórki są pod ścisłą ochroną gatunkową i nie możemy ich łapać, więzić i przenosić z miejsca na miejsce! Nie pojawią się w naszym ogrodzie, jeśli nie rosną w nim żadne rośliny dające im pożywienie (orzech włoski, leszczyna, dąb, buk, świerk). Zachętą do osiedlenia się w ogrodzie może być odpowiednio skonstruowana skrzynka lęgowa lub zimowe dokarmianie.

Z drugiej strony dla właścicieli plantacji orzechów włoskich i leszczyny wiewiórka to w pewnym sensie szkodnik. Jeśli stwierdzimy szkody powstałe w wyniku działalności tych chronionych gryzoni, powinniśmy o fakcie powiadomić najbliższy urząd powiatowy.

Czym karmić wiewiórki?

Głównym pokarmem wiewiórek są nasiona i orzechy. Lubią orzeszki bukowe, orzechy włoskie, laskowe oraz nasiona szyszek świerkowych. Chętnie zjadają też żołędzie, nasiona słonecznika oraz delikatne pączki, młode pędy, korę krzewów i drzew, jak również jagody i grzyby. Zdarza się, że te rude gryzonie jedzą także owady oraz jaja ptaków i ich młode. Na zimę przygotowują sobie zapasy z nasion, żołędzi i orzechów, zakopując je w ziemi. Po jakimś czasie o niektórych z nich zapominają, co umożliwia roślinom wykiełkowanie. 

Gdy nastanie jesień, oswojona wiewiórka jest w stanie wziąć od nas tyle pożywienia, ile może. Nie przejmujmy się tym, że zwierzę wygląda na wygłodzone i łapczywie rzuca się na orzechy i nasiona. Oczywiście większość z nich ukryje w różnych miejscach.

Akurat jesień dla wiewiórki to prawdziwe żniwa, zazwyczaj jest najedzona i instynktownie magazynuje pożywienie. Lepiej podawać jej orzechy bądź nasiona podczas śnieżnej zimy, gdy nie może dokopać się do zapasów.

W sklepach zoologicznych można zakupić specjalną mieszankę ziaren i orzechów przeznaczona dla wiewiórek egzotycznych – burunduków. Możemy podawać ją naszym rodzimym wiewiórkom.

Jeśli jednak chcemy sami sporządzić karmę, w jej składzie powinny znaleźć się orzechy włoskie, laskowe, suszone grzyby i owoce, rodzynki, nasiona słonecznika, dyni oraz delikatne gałązki krzewów z pączkami. Pokarm wykładamy sukcesywnie, najlepiej w zadaszonym miejscu, obserwując, czy gryzoń go zabiera.

 

Zbuduj zimowy domek dla wiewiórki

Już we wrześniu warto pomyśleć o zimowych schronieniu dla wiewiórek. Podczas silnych mrozów te najbardziej lubią przebywać w przytulnych dziuplach. Niestety, starych dziuplastych drzew jest u nas coraz mniej, toteż jeśli w naszym ogrodzie przebywają wiewiórki, możemy skonstruować dla nich specjalną budkę.

Do budowy wiewiórczych domków warto używać trwałego, zdrowego drewna pozbawionego dziur i szpar. Desek nie wolno impregnować ani malować, co więcej, drewno powinno być nieheblowane. Aby budka służyła wiele lat, trzeba użyć do jej budowy desek grubości co najmniej 2 cm. W żadnym wypadku nie nadają się do tego sklejki lub materiały drewnopodobne. Dobrym materiałem jest drewnobeton (zawiera 75% drewna), mający znakomite właściwości izolacyjne oraz dużą trwałość. Drewnobetonowe budki można wykonywać samemu, przygotowując odpowiednią formę.

Jako spoiwa możemy używać żelaznych gwoździ, jednak lepsze są mosiężne, które nie poddają się łatwo korozji. Należy pamiętać, że wiewiórcza skrzynka zawsze powinna posiadać możliwość otwarcia jej w celu wyczyszczenia. Jest to ważna czynność, którą wykonuje się zwykle pod koniec lata. Należy pamiętać, że brudne budki są siedliskiem pasożytów i chorób. Do wyczyszczonej budki można wsypać garść świeżych i suchych trocin oraz włożyć wiązkę siana.

Wewnętrzny wymiar dna budki to 17 x 17 cm, głębokość od wejścia do dna – 27 cm, Średnica otworu wejściowego – 85 mm. Otwór ten musi być usytuowany pod górną krawędzią (nie przytwierdzamy patyczka pod otworem – jest tylko ułatwieniem dla kun). Na dach, który powinien być spadzisty, przybijamy kawałek papy. Budkę wieszamy na drzewie w pozycji pionowej na wysokości powyżej 3 m. Na dużym drzewie można powiesić dwie budki (odległość między nimi to co najmniej 2-3 m).