Łubin trwały Lupinus polyphyllus - sylwetka, pielęgnacja

Łubin trwały - sylwetka

Łubin został sprowadzony do Europy z Ameryki Północnej na początku XIX wieku. W uprawie spotykane są zarówno odmiany wieloletnie, jak i jednoroczne. W ogrodach przeważają formy hodowlane wieloletniego łubinu trwałego. Najefektowniej wyglądają nasadzenia grupowe składające się z różnych odmian tej eleganckiej byliny.

Bardzo pożyteczną pracę wykonują tzw. bakterie brodawkowe, które żyją na korzeniach. Dzięki ich aktywności rośliny są zdolne gromadzić azot, to z kolei czyni je idealnym materiałem na zielony nawóz. Jednak w tym celu lepiej wysiewać łubin jednoroczny.

Jeżeli szukacie sprawdzonych i ekologicznych sposobów na szkodniki i choroby oraz przepisy na gnojówki, znajdziecie je także tutaj:

Forma wzrostu łubinu

Łubin trwały osiąga wysokość od 80 do 120 cm, z czego same kwiatostany zajmują ok. 50 cm. W zależności od odmiany kwiaty wybarwiają się na biało, fioletowo, różowo, czerwono lub żółto, często spotyka się odmiany dwubarwne. Kwiaty kwitną od końca maja do początku sierpnia, jako pierwsze otwierają się zawsze pąki z najniżej położonej części kwiatostanu. Warto też zwrócić uwagę na ozdobne palcowate, niebieskozielone liście łubinu.

Stanowisko dla łubinu

Łubin czuje się najlepiej na słonecznych stanowiskach w umiarkowanie wilgotnym i niezbyt żyznym podłożu.

Łubin - pielęgnacja

Łubin radzimy sadzić wiosną, ponieważ sadzonki jesienne nie zawsze się przyjmują bądś przyjmują się źle. Rośliny przycięte bezpośrednio po kwitnieniu ponownie wydają kwiaty, otwierając je na przestrzeni września i października.

Aby wspomóc tworzenie kwiatów, uprawy winno się zasilać podczas cięcia umiarkowaną dawką kompostu. Zbyt obfite nawożenie ma ten niekorzystny wpływ, że czyni rośliny podatniejszymi na choroby i szkodniki. Łubin rozmnożymy najszybciej przez wysiew nasion, podział nie jest polecany ze względu na palową budowę korzeni.