Ściółkowanie ma same zalety. Zagonów i rabatek nie trzeba tak często podlewać, chwasty nie rozprzestrzeniają się masowo (niekiedy prawie wcale), a gleba jest dłużej żyzna. Ściółkować można większość drzew i krzewów, rośliny cieniolubne, m.in. różaneczniki, hortensje, paprocie. Róże i byliny do miejsc słonecznych ściółkujemy kompostem, gdyż jest to zarazem doskonały dla nich nawóz.

Na ściółkę najczęściej stosuje się materiały organiczne (dzięki nim podłoże ma lepszą jakość). Im mniej rozdrobniony materiał, tym grubsza powinna być ściółka – dla grubo ciętej kory sosnowej jest to 5-10 cm. Warto jednak zachować umiar. Ściółkę możemy rozsypać o każdej porze roku.

Bywają sytuacje, kiedy ściółka może szkodzić roślinom. Dzieje się tak wtedy, gdy rozkładająca się słoma lub kora pobiera z podłoża azot, który odpowiada za wzrost roślin. Dlatego przed wyłożeniem takiej ściółki dobrze jest zastosować nawóz azotowy, na przykład saletrę amonową.

Najbardziej uciążliwym chwastom korzeniowym, jak np. perz, odpór da tylko agrowłóknina, którą rozwija się na podłożu jeszcze przed wysypaniem ściółki. Niektóre rośliny preferujące suche, piaszczyste gleby, jak mięta, tymianek, gipsówka, sasanka, rozchodniki, rojniki, rudbekia, lawenda, wolą ściółki mineralne, głównie żwirek oraz grys. Ściółka ta zyskuje ostatnio na znaczeniu także ze względów ozdobnych.

 

Jak działa ściółka?

Ściółka korowa (po lewej) działa jak bufor bezpieczeństwa łagodzący skutki ekstremalnych warunków pogodowych. Kiedy mamy upał, podłoże nie wysycha tak szybko. Z kolei gdy pada deszcz, woda głęboko wsiąka w podłoże, nie spływa po powierzchni.

Równocześnie organiczna ściółka ulega powolnej biodegradacji, uwalniając  do podłoża próchnicę, co łatwo poznać po ciemniejszym zabarwieniu podłoża. W takich warunkach czują się doskonale m.in. powojniki. Poza tym warstwa ściółki chroni podłoże i znajdujące się w nim korzenie roślin przed nadmiernym nagrzaniem.

 

 

Popularne ściółki nieorganiczne

1. Lawa wulkaniczna wygląda bardzo efektownie i, co istotne, uwalnia do podłoża niewielkie ilości składników odżywczych.

2. Muszelki są ściółką nieoczywistą, a jednak ładną i przydatną. Polecane zwłaszcza do ogrodów doniczkowych.

3. Kora łupkowa ma tę podstawową zaletę, że jest twarda i odporna na czynniki zewnętrzne.

4. Grys ma nieregularne kształty i ostre krawędzie, przez co tworzy zwartą powłokę, bo klinuje się podczas nacisku.

5.  Żwir ma obłe kształty, jest dostępny (podobnie jak grys) w różnej ziarnistości. Do ściółkowania najlepsze są kamyki wielkości 8-16 mm. Żwir oferowany w handlu ma zwykle kolor biały, choć bez trudu znajdziemy również szary, beżowy, zielonkawy czy żółtawy. Kolorystyka takiej ściółki powinna współgrać ze ścieżkami czy tynkiem na budynku i podkreślać walory zdobnicze roślin.

 

Popularne ściółki organiczne

1. Zrębki to popularny materiał do ściółkowania, można je wyprodukować samemu w rozdrabniaczu. Mogą zawierać garbniki hamujące kiełkowanie, a więc lepiej nie stosować ich np. w warzywniku.

2. Zrębki kolorowe niczym nie różnią się od naturalnych. Niczym poza kolorem, są bowiem oferowane w barwie żółtej, pomarańczowej, czerwonej, brązowej.

3. Kora sosnowa zawiera garbniki, które, uwalniane do gleby, hamują rozwój chwastów.

4. Rozdrobniona kora iglaków jest tańsza niż kora sosnowa, a przede wszystkim drobniejsza.

5. Kompost to ściółka najżyźniejsza, z powodzeniem można go stosować np. pod róże i na rabatach bylinowych z roślinami kwitnącymi.

6. Słoma jest stosowana głównie do ściółkowania truskawek. Szybko schnie.