Sadzimy ogórki

Jeszcze do połowy miesiąca możemy sadzić rozsadę ogórków. Miejsce pod ich uprawę powinno być wcześniej zasilone dobrze rozłożonym kompostem, co sprzyja także lepszemu uwilgotnieniu gleby. Ogórki i inne dyniowate, ze względu na stosunkowo płytki system korzeniowy, są wrażliwe na niedobór wody w glebie.

Stanowisko może być początkowo lekko zacienione, co również ograniczy zbytnie odparowywanie wody z gleby – w najbliższym sąsiedztwie może rosnąć np. fasola lub groch na zbiór wczesny, co dodatkowo korzystnie wpływa na wzrost ogórków. W uprawie współrzędnej innymi dobrymi kompanami dla ogórka będą np. kalarepa, kapusta, sałata, buraki, selery, szpinak, koper, cebula bądź kukurydza cukrowa.

 

Wysiewamy groch cukrowy

Początek czerwca to ostatni dzwonek na wysiew grochu cukrowego. W zależności od odmiany długość jego okresu wegetacji wynosi od 60 do 120 dni. Spośród odmian najbardziej dostępne są odmiany ustalone, np. ’Iłówiecki’ (średnio wczesny 90 dni), dorastający do 75 cm, przez co wymaga podpór.

Odmiana ’Bajka’ to odmiana plenna, sukcesywnie dojrzewająca, także wymagająca podpór. Groch należy wysiewać w rozstawie 20-40 x 4-6 cm; jeśli wysiewamy w rzędach pojedynczych, stosujemy szerszą odległość, przy rzędach podwójnych (po dwóch stronach podpory) minimalna odległość powinna wynosić 20 cm. Groch jest wrażliwy na niedobór wody, zwłaszcza w okresie
tworzenia strąków, dlatego warto go podlewać.

 

Roślina prawdę ci powie

Jednym z ważnych aspektów pielęgnacji i uprawy warzyw jest baczne ich obserwowanie w trakcie wzrostu. Na liściach roślin mogą bowiem pojawić się chlorozy – początkowo jasnożółte przebarwienia na liściach mogące świadczyć o niedoborach składników pokarmowych w glebie. Te tworzące się na starszych liściach mogą wskazywać na niedobór makroelementów (N, P, K, Mg), a chlorozy na młodych liściach sugerują brak mikroelementów (Ca, Mn, Fe, S, Cu, B, Mo, Zn), bo te dość powoli przemieszczają się w tkankach roślin.

Po wykluczeniu innych czynników biotycznych warzywa należy zasilić nawozem wieloskładnikowym płynnym. Zabieg taki wykonujemy rano lub popołudniu, by nie doszło do poparzenia roślin przy silnym nasłonecznieniu i zbyt wysokiej temperaturze.

 

 

Zbieramy szczypior roślin cebulowych

Cebula zwyczajna lub inne cebule (np. siedmiolatka uprawiana jako roślina roczna) mogą być sukcesywnie zbierane w czasie tzw. przerywki na bezpośrednie spożycie. Ich młode, delikatne, rurkowate liście wraz z niewykształconą jeszcze częścią cebulową najlepiej wyrywać w całości. Ze względu na wiązkowy system korzeniowy cebul warto przerywkę prowadzić przy dobrym uwilgotnieniu gleby – wówczas nie uszkodzi się zbytnio korzeni cebul, które nadal mają rosnąć.

 

Intrygująca odmiana - sałata łodygowa

Sałata łodygowa (sałata szparagowa lub głąbiki krakowskie) jest stosunkowo rzadko uprawiana. Częścią użytkową jest łodyga, którą przygotowuje się podobnie jak szparagi lub kisi jak ogórki. Młode liście także mogą być spożywane, a w smaku przypominają sałatę rzymską z lekką nutą goryczy. Zbiór przeprowadza się już po wytworzeniu pędów kwiatostanowych, jednak przed ich zakwitnięciem – najpóźniej, gdy zaczynają formować się pąki kwiatowe. Grubość pędu w dolnej części nie powinna przekroczyć 6 cm.

Później pędy twardnieją, stają się łykowate i gorzkie. Łodygi można ugotować na parze, lekko udusić na maśle lub ukisić, a młodsze pędy spożywać na surowo. Uprawa sałaty łodygowej nie sprawia trudności. Jej okres wegetacji od wysiewu do zbioru wynosi 10-14 tygodni, dlatego może być uprawiana w przedplonie i poplonie. Jej wymagania glebowe są mniejsze od sałaty głowiastej, ale wymagania wodne są zbliżone, a nawet wyższe.