Wczesną wiosną, gdy na rabatach jeszcze niewiele się dzieje, najpiękniej wygląda ogródek skalny. W kwietniu w pełni kwitnienia są już żagwin, ubiorek, smagliczka i gęsiówka. Można by oczekiwać, że po krótkim okresie kwiatowych fajerwerków na skalniaku zapanuje szarozielona codzienność. Jest zupełnie inaczej: w połowie wiosny zakwitają płomyk szydlasty i Douglasa, a także goździk siny.

Latem swoje kwiaty otwiera dzwonek dalmacki oraz posłonek. Koniec sezonu w ogrodzie skalnym upiększają kwiaty jesiennej goryczki i trójsklepki. Wspaniałe jest także to, że urozmaiconą mieszanką małych, ale wytrzymałych bylin kwiatowych można ozdobić zupełnie niewielką powierzchnię.

 

 

Ogródek skalny bez większych trudności urządzimy na nasłonecznionej skarpie z luźnym, przepuszczalnym podłożem, ponieważ tutaj istnieją optymalne warunki dla rozwoju pięknie kwitnących maluchów. Jeżeli w ogrodzie nie znajdujemy takiego stanowiska, musimy najpierw wykonać pewne prace. Wyszukujemy nasłonecznione miejsce, w którym dosyć często przebywamy, np. przy tarasie. Wykopujemy ziemię na głębokość około dwóch szpadli i starannie usuwamy wszelkie korzenie chwastów.

Do wykopu wsypujemy najpierw około 20-cm warstwę szutru z gruzu ceglanego, żwiru albo innego grubego materiału skalnego. Tę warstwę przysypujemy wykopaną ziemią. Kształtujemy płaski pagórek, a jego powierzchnię mocno ubijamy. Ciężką, gliniastą glebę należy przedtem wymieszać z grubym piaskiem lub żwirem. Już teraz na powierzchni skalniaka rozmieszczamy duże kamienie i odłamki skał, aby mogły stopniowo zagłębić się w ziemi nawet do połowy wysokości.

Minidrzewka do ogródka skalnego

Aby górski krajobraz w formacie mini wyglądał jak najnaturalniej, potrzebne są także małe drzewa. Do ogródka skalnego z suchym podłożem nadają się przede wszystkim karłowe formy sosny i jałowca. Sosna górska 
– kosodrzewina Pinus mugo ‘Humpy’ – tworzy zieloną półkulę wysokości 80 cm, natomiast jałowiec rozesłany Juniperus procumbens ’Nana’ rozpościera swoje pędy płasko tuż nad ziemią. W miejscach trochę wilgotniejszych bardzo dobrze prezentuje się świerk biały Picea glauca, rosnący do wysokości 1,5 m.

Kamienie rozdzielamy na pagórku nieregularnie, starając się wykorzystywać tylko jeden rodzaj skały, aby miniaturowe górki zyskały naturalny urok. Na przepuszczającym wodę podłożu między kamieniami można teraz rozsypać ziemię, w której posadzimy rośliny. Z reguły wystarczy jej warstwa grubości 15 cm. Najlepsza jest luźna mieszanka ziemi ogrodowej, piasku i kompostu z kory.

Pomiędzy kamieniami powstanie mnóstwo różnej wielkości częściowo osłoniętych miejsc, rodzaj nisz, w których bardzo dobrze będą się czuły wszelkie rośliny alpejskie. Tutaj możemy tworzyć drobnoelementową mozaikę składającą się z najróżniejszych gatunków. Nawet mocno rozrastające się byliny okrywowe, np. dzwonek dalmacki i smagliczka, w tych warunkach mogą ograniczyć się do własnej niszy, bez wkraczania na teren zajmowany przez delikatniejszych sąsiadów. Karłowy orlik czy szarotka wcale nie muszą obawiać się ich ekspansywności.

Na suchych stanowiskach z przepuszczalnym podłożem bardzo dobrze radzą sobie także małe trawy ozdobne, m.in. drżączka, strzęplica i kostrzewa sina. W ogrodzie skalnym luźne ażurowe kępki, sztywno sterczących między kamieniami źdźbeł, są pięknym dodatkiem do kolorowego bogactwa kwitnących roślin.