Urozmaicona, wszechstronna grupa roślin tworzy botaniczny rodzaj rozchodnik. Sedum obejmuje około 400 gatunków, które można podzielić na dwie grupy. Jedną tworzą gatunki niskie, które dorastają do wysokości najwyżej 20 centymetrów
i przeważnie kwitną w czerwcu i lipcu.
Zupełnie inaczej wyglądają rozchodniki wysokie o pędach długości 20-60 centymetrów, zaliczane do typowych roślin kwitnących pod koniec lata i jesienią.

Rozchodniki niskie są idealnymi roślinami okrywowymi. Mają bardzo małe wymagania i są niezwykle wytrzymałe na trudne warunki środowiskowe. Doskonale nadają się na przykład do zazieleniania dachów, na których życie roślinom utrudnia nie tylko niedostateczna ilość ziemi, ale także pełne nasłonecznienie i wysuszające wiatry. Barwne są nie tylko ich kwiaty. Także liście zdobią się w różne odcienie zieleni, mogą mieć barwę żółtą, czerwoną, ciemnobrązową i srebrzystoszarą.

  

Wysokie rozchodniki wprowadzają na rabatę uspokojenie. Ich proste pędy i płaskie, okrągłe kwiatostany są przeciwieństwem drobnych kwiatów i liści astrów oraz delikatnych źdźbeł traw. Najpopularniejsze są odmiany rozchodnika wielkiego Sedum telephium i okazałego Sedum spectabile.

Ich walorem są nie tylko późne kwiaty, upiększające ogród we wrześniu
i październiku. Na wiosnę uwagę zwracają malownicze rozety liściowe, tworzące gęste, półkuliste poduszki.

W ciągu lata wyrastają z nich pędy kwiatostanowe zakończone baldachami złożonymi z przylegających do siebie jasnozielonych pąków. Po kwitnieniu brązowe owocostany na zeschniętych pędach tkwią sztywno na rabacie przez wiele zimowych tygodni, ozdobione często białymi czapeczkami śniegu.

Rozchodniki są sukulentami z rodziny gruboszowatych. Ich wspólną cechą są mięsiste, płaskie lub wałeczkowate liście. Wraz z pędami mają one zdolność gromadzenia wody. Dlatego doskonale radzą sobie na stanowiskach suchych
i bardzo ciepłych. Lubią luźną, nieurodzajną ziemię przez większość godzin dziennych wygrzewaną promieniami słońca.

Bez większych problemów zadomowią się w miejscach, których unikają inne rośliny, jak np. szczeliny między płytami lub kostkami bruku na utwardzonej nawierzchni, rabata żwirowa, suche mury, ogródek skalny czy też zakątki osłonięte okapem dachu. Tutaj rozchodniki potrafią przetrwać bez podlewania długie okresy letnich upałów. Natomiast nadmiar wilgoci jest szkodliwy i może powodować gnicie pędów.

Pustynne warunki odpowiadają niemal wszystkim rozchodnikom. Inne upodobania mają m.in. rozchodnik kaukaski Sedum spurium i rozchodnik kamczacki Sedum kamtschaticum. Oba niskie gatunki bardzo dobrze rozwijają się także
w miejscach zacienionych z wilgotnym podłożem.

Urodzajna ziemia jest dla rozchodników niebezpieczna. Pędy mocno odżywionych wysokich gatunków są zbyt długie i miękkie. Pod ciężarem kwiatostanów uginają się i stają się łatwym łupem dla żarłocznych opuchlaków. Najlepsze warunki życia zapewnimy rozchodnikom, rozluźniając ciężką glebę gliniasto-ilastą solidnym dodatkiem niezbyt grubego żwiru lub grysu. Rośliny odwdzięczą się nam wspaniałym kwitnieniem przez wiele lat.