Autorem tekstu jest Wiesław Szydło ze Związku Szkółkarzy Polskich

Miejsce, w którym planujemy posadzić rośliny, należy odchwaścić. Dotyczy to, oczywiście, chwastów wieloletnich, (np. perz, powój, ostrożeń), które po posadzeniu roślin trudno będzie usunąć.  Do tego celu warto użyć preparatu Roundup, który pobierany jest przez liście chwastów i przemieszcza się do części podziemnych, powodując ich zamieranie. 

Po zastosowaniu tego herbicydu rośliny można sadzić po miesiącu. Do gleb słabych warto także przed sadzeniem wprowadzić podłoża organiczne zatrzymujące wodę i składniki odżywcze. Może to być np. torf wysoki czy kompost. Również do gleb bardzo ciężkich (gliniastych i ilastych) należy dodać komponenty rozluźniające, np. żwir czy mieloną korę z drzew iglastych. Możemy je też dodać bezpośrednio do dołka w trakcie sadzenia, ale uzyskany efekt będzie słabszy.

 

Nawożenie gleby przed sadzeniem

Przed sadzeniem na glebach ubogich warto zastosować nawożenie mineralne. Najlepiej wykorzystać do tego celu nawozy wieloskładnikowe, które należy wymieszać z podłożem. Nie zaleca się natomiast stosować nawozów mineralnych bezpośrednio do dołków w trakcie sadzenia roślin, chyba że są to nawozy o spowolnionym działaniu. Bardzo dobrym dodatkiem może być także obornik, ale powinien być zastosowany kilka miesięcy przed sadzeniem (na przykład stosujemy jesienią, a rośliny sadzimy wówczas wiosną).

Dół do sadzenia powinien mieć średnicę około dwukrotnie większą od bryły korzeniowej sadzonej rośliny. Na glebach bardzo ciężkich możemy na dnie dołu umieścić warstwę drenażu, np. żwir. Przygotowanie roślin do sadzenia jest uzależnione od tego, czy są one z tzw. gołym korzeniem, balotowane czy w pojemnikach.       

Rośliny z gołym korzeniem powinniśmy chronić przed przesuszeniem, a przed sadzeniem umieścić na kilka godzin w wodzie. Następnie należy sekatorem odciąć korzenie uszkodzone mechanicznie (np. połamane, rozdarte), a pozostałe przyciąć na długość około 20 centymetrów. Po posadzeniu trzeba także skrócić pędy na wysokości około 10-15 centymetrów.

Brak takiego cięcia jest jednym z podstawowych błędów popełnianych w trakcie sadzenia, a jego konsekwencją będzie późniejszy słaby wzrost rośliny. Rośliny z gołym korzeniem należy umieścić w dole tak, by ich korzenie nie były podwinięte do góry. Dlatego po częściowym zasypaniu dołu rośliny lekko podciągamy do góry, co sprawia, że korzenie się prostują.

Sadzimy!

Rośliny kupione w pojemnikach należy ostrożnie wyjąć ze skrzynek poprzez odwrócenie pojemnika i lekkie stuknięcie jego brzegiem o coś twardego (pojemniki małe) lub rozcięcie (pojemniki foliowe). W przypadku większych roślin jedna osoba podnosi roślinę, a druga opukuje krawędź pojemnika czymś twardym, co prowadzi do stopniowego zsuwania się pojemnika. Jeżeli bryła korzeniowa jest sucha, należy ją zanurzyć na kilka minut w wodzie. Niewykonanie tego prostego zabiegu może mieć ogromny wpływ na przyjęcie się i dalszy wzrost roślin. 

Pamiętajmy, że większość gatunków uprawianych w pojemnikach rośnie w torfie, a to podłoże po przesuszeniu bardzo trudno jest ponownie nawodnić. Dlatego klasyczne podlanie roślin po posadzeniu bywa niewystarczające. Jeżeli korzenie są silnie poskręcane na obrzeżu bryły, można je przeciąć sekatorem w kilku miejscach lub lekko rozluźnić palcami.

Gleba pod świeżo zasadzone rośliny

Zabieg ten ułatwi ich prawidłowy późniejszy rozwój w glebie. Podczas sadzenia roślin z bryłą korzeniową nie usuwamy juty lub siatki, którą jest ona zabezpieczona. Materiały te z czasem ulegną rozkładowi i nie będą przeszkadzać we wzroście korzeni. Gleba po posadzeniu musi być ubita.

Ubicie gleby powoduje jej przyleganie do korzeni i poprawia podsiąkanie wody. Zabieg ten ma na celu stabilizację roślin. Glebę po posadzeniu ubijamy (zwykle stopami). Rośliny zawsze podlewamy. Aby woda docierała we właściwe miejsce, wokół posadzonych roślin należy ukształtować misę ziemną. Ostatnim zabiegiem, który warto wykonać, jest ściółkowanie terenu wokół roślin.

Do tego celu wykorzystuje się najczęściej korę drzew iglastych, rzadziej torf, trociny czy drobne kamienie. Grubość ściółki nie powinna przekraczać 5 centymetrów. Ogranicza ona rozwój chwastów, zmniejsza wysychanie gruntu i podnosi walory estetyczne.