Autorem tekstu jest dr inż. Wiesław Szydło

Rośliny iglaste są często postrzegane jako te gatunki, których wygląd w ciągu roku raczej się nie zmienia. Szczególnie jesienią wiele z nich zachowuje się tak, jak gdyby czas stał dla nich w miejscu. Kiedy gatunki liściaste zaskakują nas feerią kolorów, to one pozostają zwykle niezmienione. Właściwość ta jest zwykle postrzegana jako zaleta, czy jednak nie warto na nią spojrzeć z trochę innego punktu widzenia?

Przecież zmiana zabarwienia igieł i łusek może stać się w naszym ogrodzie cechą pożądaną, a proces ten uznać za zgodną z naturą prawidłowość. Nie chodzi tu oczywiście o fakt, że szata większości iglaków staje się na zimę mniej intensywna – często przyjmują one szare lub brązowe tonacje zieleni czy też koloru żółtego.

 

 

Po pierwsze, bardzo ładne efekty kolorystyczne dają gatunki iglaste gubiące igły jesienią. Do szczególnie atrakcyjnych w tym okresie należy zaliczyć modrzewie, których igły nabierają żółtych barw. Ładnie wybarwiają się igły modrzewia japońskiego Larix kaempferi. Innym atrakcyjnie przebarwiającym swoje igły gatunkiem jest

iStock

Taxodium distichum, którego igły przybierają jesienią efektowne czerwonobrązowe kolory.

 

Warto pamiętać o tym, że gatunek ten dobrze rośnie na glebach wilgotnych (toleruje zalewanie), dlatego wspaniale czuje się w pobliżu naturalnych zbiorników wodnych. Starsze egzemplarze cypryśnika błotnego są całkowicie odporne na mróz.

 

Równie efektownie jesienią przebarwia się miłorząb dwuklapowy Ginkgo biloba − gatunek, który w przeciwieństwie do swoich iglastych krewniaków zamiast szpilek tworzy skórzaste blaszki liściowe.

Bardzo atrakcyjną grupę odmian w okresie jesienno-zimowym mają sosny. Jest to ciekawa zależność, która polega na zmianie koloru igieł wraz ze spadkiem temperatury. Igły z zielonych (zielononiebieskich) stopniowo przebarwiają się na żółto, a czasem nawet na żółtopomarańczowo.

Ogrodnicze ABC

Taki efekt możemy obserwować szczególnie często u niektórych odmian sosny pospolitej Pinus sylvestris, np. ‘Aurea’, ‘Gold Medal’, ‘Gold Coin’ czy ‘Aurea Nisbet’, a także sosny wydmowej ‘Chief Joseph’. Wszystkie te odmiany rosną wolniej niż gatunek i w wieku 10 lat uzyskują od 1,5 do 2,5 m wysokości.

Także sosna górska Pinus mugo (kosodrzewina) ma kilka odmian przebarwiających się na zimę na złocistożółty kolor, np. ‘Winter Gold’, ‘Ophir’ czy ‘Carsten’, ‘Zundert’, ‘Dezember  Gold’. Wymienione odmiany mają krzaczasty charakter wzrostu i w wieku 10 lat uzyskują ok. 0,5 m wysokości i do 1 m średnicy.

iStock

W naturalnych warunkach, na przykład w lesie czy na nieużytkach, możemy także w okresie jesienno-zimowym spotkać żółto zabarwione okazy sosny pospolitej.