Autorką tekstu jest Katarzyna Pruchniewicz

Nazwa rodzaju roślin Pieris pochodzi ze starożytności. W mitologii greckiej możemy odnaleźć historię pięknej księżniczki Pieris, córki Pierida, macedońskiego króla. Niepowtarzalne krzewy pierisów niewątpliwie zasługują na ten starożytny „królewski rodowód”.

 

Jak je rozpoznać?

W Polsce uprawia się siedem gatunków pierisów, z których najpopularniejszy jest pieris japoński Pieris japonica. W Japonii, skąd się wywodzi, osiąga wysokość 4 metrów. W Polsce dorasta maksymalnie do 2 metrów.

Pierisy japońskie to rośliny wolno rosnące. Po pięciu latach osiągają przeciętnie 70 centymetrów wysokości i szerokości. Liście mają zimozielone, skórzaste, skupione na szczycie pędu, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące. W miarę rozwoju zmieniają swą barwę. Młode liście są zazwyczaj wczesną wiosną szkarłatne, z upływem czasu zielenieją.

Kwiaty wytwarzane są wczesną jesienią, ale otwierają się dopiero następnej wiosny, w marcukwietniu. Kwiaty w kolorach białym, kremowym, różowym
i szkarłatnym są drobne, zebrane w zwisające okazałe wiechy, które znajdują się na szczycie pędu.
Kwiaty delikatnie pachną i kwitną przez wiele tygodni. Owocem jest wielonasienna torebka.

Jak się nimi opiekować?

Pieris japoński jest średnio mrozoodporny. Dobrze zaadaptował się na Dolnym Śląsku, Opolszczyźnie i Pomorzu. W centralnej i wschodniej Polsce w czasie ostrych zim wymaga osłon. Sadzenie pierisów nie jest zalecane w północno-wschodniej Polsce, gdzie są najostrzejsze zimy. Pierisy nie są najłatwiejsze w uprawie, dlatego należy poświęcić im więcej troski, przynajmniej w ciągu dwóch pierwszych sezonów po posadzeniu.

Pierisy wymagają gleb próchnicznych, o odczynie kwaśnym lub lekko kwaśnym. W miejscach, w których gleba jest zbyt piaszczysta lub zbyt gliniasta, należy dodać sporo torfu. Dobrze rozwijają się na stanowiskach półcienistych, osłoniętych od wiatru. Rośliny te są wrażliwe na suszę. Skutki suszy mogą być odczuwalne nie tylko w czasie sezonu wegetacyjnego, ale także w zimie.

Rośliny zimozielone, w tym pierisy, nie przechodzą zimą stanu spoczynku, a jedynie zwalniają tempo metabolizmu, czyli ograniczają wzrost. Jeśli roślina jesienią doświadczy suszy, a zima jest ostra, to może z braku wody uschnąć.

Zimą, gdy okresowo ziemia rozmarza, pierisy należy podlać. Aby zapobiec zbyt szybkiemu parowaniu wody z podłoża, wokół roślin można rozłożyć ściółkę z kory lub torfu. Wiosną przemarznięte pędy należy jak najwcześniej wyciąć, a przekwitłe wiechy kwiatostanowe systematycznie usuwać. Ponadto wiosną należy skrócić długie i rzadko ulistnione pędy. Pierisy dokarmiamy nawozami przeznaczonymi dla roślin wrzosowatych.

Pierisy w ogrodzie

Dekoracyjne, błyszczące liście, barwne młode przyrosty oraz drobne, ale bujne wiechy kwiatowe czynią pierisy wyjątkowo cennymi krzewami w każdym ogrodzie. Rośliny te są szczególnie ozdobne wiosną. Najlepiej prezentują się w grupach jednogatunkowych lub w kompozycjach z innymi roślinami zimozielonymi. Pierisy należą do rodziny wrzosowatych i dobrze czują się wśród roślin im podobnych, na przykład wrzosów, wrzośców, kalmii, różaneczników czy azalii.

Liczne odmiany pierisa, zwłaszcza te o barwnych przyrostach i ciemnoróżowych kwiatach, są idealnym towarzystwem dla różaneczników. Natomiast odmiany karłowate nadają się do ogrodów skalnych, na wrzosowiska i do ogrodów japońskich.