Ten problem zna wielu właścicieli ogrodów: posadzone przed kilkoma laty ozdobne drzewo pięknie się rozrasta, ma coraz bardziej rozłożystą koronę i coraz obszerniejszy system korzeniowy. Niestety, z biegiem czasu okazuje się, że w jego pobliżu nie chce rosnąć żadna inna roślina.

Mniejszym gatunkom, np. bylinom, życie utrudniają przede wszystkim drzewa wytwarzające płytki system korzeniowy, m.in. klony i brzozy. Jednak i w tej grupie są gatunki bardziej przyjazne, które można z powodzeniem obsadzać bylinami, jak np. iglicznia (glediczja) trójcierniowa Gleditsia triacanthos. Wypuszcza ona niedużo drobnych korzonków, dlatego między płytko położonymi grubszymi korzeniami jest wystarczająco dużo przestrzeni życiowej dla innych roślin.

Tabela z podziałem drzew na przyjazne i nie przyjazne roślinom ozdobnym

Drzewa o głęboko sięgających korzeniach

Drzewa korzeniące się głęboko są znacznie mniej kłopotliwe, gdyż ich systemy korzeniowe z reguły nie przerastają górnej warstwy podłoża. Wyjątkiem jest orzech włoski. Jego system korzeniowy składa się z korzenia palowego, wrastającego w głąb gleby, a także kilku korzeni bocznych, które rozchodzą się w różnych kierunkach tuż pod powierzchnią ziemi. Poza tym liście orzecha zawierają dużo garbników, które po dostaniu się do gleby wpływają hamująco na rozwój innych roślin.

Drzewa o sercowatym systemie korzeniowym o cechach pośrednich tworzą trzecią grupę drzew. Rośliny te wypuszczają kilka korzeni głównych, które rozchodzą się promieniście od podstawy pnia i wrastają we wszystkie warstwy gleby. Ponieważ są przeważnie niezbyt długie, cały system korzeniowy przybiera sercowaty kształt. Poszczególne systemy różnią się wielkością i gęstością siatki korzeni. Przy jabłoni dobrze rośnie róża pnąca, której ukwiecone pędy wspinają się ku słońcu między konarami drzewa, natomiast pod koroną buka nie chce rosnąć prawie żadna roślina.

Nie wszystkim roślinom trudne warunki przeszkadzają

Trudne warunki nie są przeszkodą nie do pokonania, gdyż istnieją rośliny tak zahartowane, że nie boją się ani niedostatku światła spowodowanego parasolem liści, ani podłoża mocno przerośniętego korzeniami drzew. Niektóre byliny w swych naturalnych siedliskach wewnątrz lub na brzegu lasu przystosowały się do niewygód w drodze ewolucji środowiska i doskonale radzą sobie z podziemną konkurencją. W tej grupie znajdziemy m.in. parzydło leśne Aruncus, tawułki Astilbe, różne gatunki bodziszka Geranium, naparstnicę Digitalis, epimedium Epimedium, rodgersję, zawilca leśnego Anemone sylvestris, serduszkę, marzankę wonną, gajowca żółtego, jasnotę plamistą, ułudkę wiosenną, a także różne paprocie i trawy. 

Bodziszka to kolejna bylina, która rośnie nawet w trudnych warunkach (zdj.: Fotolia.com)

W dużych ogrodach o charakterze parkowym jako roślina okrywowa świetnie sprawdza się hortensja pnąca Hydrangea petioralis, dorastająca do 20 m długości. Jej pełzające pędy szeroko się rozrastają i opanowują duże powierzchnie.

O czym należy pamiętać, sadząc rośliny pod drzewami

Sadząc rośliny pod już dużymi drzewami, musimy pamiętać o ich podlewaniu. Zabieg ten wymaga cierpliwości i systematyczności. Dzięki temu posadzone byliny czy pnącza będą miały lepsze warunki, aby się przyjąć. Kiedy już zauważymy, że rosną, nie możemy przestać ich nawadniać, ponieważ w takich miejscach ogrodu konkurencja o wodę jest olbrzymia.

Jednolity, zawsze zielony dywan z liści tworzą bujnie rozrastające się rośliny zimozielone, jak np. bluszcz Hedera i bergebia, runianka japońska, kopytnik Asarum europaeum, barwinek Vinca. Jeżeli pod drzewami nie chce rosnąć żadna bylina kwitnąca, posadźmy jesienią trochę cebul roślin ozdobnych, np. krokusów lub śnieżyczek. Na wiosnę ich kwiaty rozwiną się nawet pod koroną klonu czy brzozy.