Ogrodnik doskonały, jak to łatwo powiedzieć. Trudniej jest jednak wcielić się w jego rolę, a jeszcze trudniej utrzymać to zaszczytne miano na dłużej. W końcu osób dbających o ogrody są tysiące, a one same niejednokrotnie wyglądają jak z żurnala. Starannie urządzone, poprawnie prowadzone, schludnie utrzymane. Ale czy to wystarczy aby uzyskać tytuł ogrodnika doskonałego? Nie czuję się właściwą osobą aby to oceniać, ale w moim rozumieniu, ogrodnik doskonały to coś więcej, jak tylko „poprawny” gospodarz ...terenu. Aby zasłużyć na to miano, trzeba dać z siebie więcej, niż tylko to, co konieczne aby ogród wyglądał schludnie, czysto i estetycznie. Trzeba dać mu duszę, wejść z nim w harmonię i poświęcić się całym sobą. Znaleźć coś, co będzie go wyróżniało, co sprawi, że będzie jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny, rozpoznawalny, podziwiany i dający inspiracje innym ludziom. Czy mój ogród taki jest? Wydaje mi się, że tak. A nawet jestem tego pewna. Poświęciłam mu wiele lat swojego życia, wkładam w niego wielką pracę, ale również całe swoje serce. Czuję, że tworzę z nim jedną, nierozerwalną całość, a on przejął moje cechy charakteru. To prawdziwy ogród „Iwonki”, który jest zadbany, wypieszczony, ale przede wszystkim opatrzony troską, jak każdy członek mojej rodziny. Jest udekorowany, ma swój indywidualny styl, którego nie można pomylić z żadnym innym. Dlatego myślę, że zasługuję na miano ogrodnika doskonałego. Mój ogród, gdyby tylko umiał mówić, z pewnością by to potwierdził.
Komentarze