Ogród i własny kawałek przestrzeni, to było moje marzenie od dziecięcych lat. Najpierw jako kilkuletnia dziewczynka marzyłam o miejscu, w którym mogłabym się beztrosko bawić. Później jako nastolatka, wyobrażałam je sobie jako miejsce pełne ciekawych i romantycznych zakątków. Po ślubie, już wspólnie z moim Mężem, marzyliśmy o cudownym miejscu, w którym będziemy mogli realizować nasze plany, wybudować dom i pielęgnować ciepło rodzinnego ogniska. Miejscu, w którym będą królować wysokie drzewa, ozdobne krzewy i piękne, kolorowe kwiaty. W myślach i licznych, wspólnych rozmowach, widzieliśmy w nim biegające po trawie nasze dzieci, a nawet wnuki. Dziś, po latach, to wszystko się spełniło. To, co wtedy wydawało się tylko nierealnym marzeniem, dziś dzieje się naprawdę. Mamy cudowną, kochającą rodzinę, dorosłe Dzieci, Wnuki, rodzinny, bezpieczny dom oraz mały, ale piękny i przytulny ogródek. Mogę więc powiedzieć, że jesteśmy szczęśliwi i mamy za co dziękować losowi. Ogród, o którym tak marzyliśmy, dziś jest centralnym punktem naszego rodzinnego życia. W nim pracujemy, w nim wypoczywamy, w nim przyjmujemy gości, a przede wszystkim w nim gromadzimy naszą rodzinę, dzieci i wnuki. Mogę więc powiedzieć, że to już drugie pokolenie, które w naszym ogrodzie wychowujemy. Bo w końcu jak można nazwać to, że te najmłodsze pociechy, nasze kochane Wnuczki, przebywają w tym ogrodzie więcej niż w domu? To tu poznają przyrodę, odkrywają jej uroki i chłoną ją całym sobą...cdn.
Redakcja poleca
Komentarze