Najbardziej znane niskie płomyki bylinowe to płomyk szydlasty Phlox subulata, płomyk Douglasa Phlox douglasii i płomyk kanadyjski Phlox divaricata. Wszystkie pochodzą z różnych regionów Ameryki Północnej i należą do grupy bylin okrywowych. Płomyk szydlasty tworzy zbitą darń z płożących się pędów pokrytych zimozielonymi szydlastymi liśćmi. Jego karminowe, purpurowe lub liliowe kwiaty mają zwykle płatki z dwoma „ząbkami”. 

 

 

Płomyk Douglasa tworzy 15 centymetrowe poduszki, ma krótkie, sztywne i bardzo gęsto osadzone na pędach liście oraz białe, różowe lub lawendowe kwiaty o zaokrąglonych zwykle płatkach. Płomyk kanadyjski wyróżnia się kwitnącymi wzniesionymi pędami wysokości 20-40 centymetrów i płonnymi, pokładającymi się pędami z lancetowatymi liśćmi, które są dłuższe i szersze, niż u wcześniej omawianych gatunków. Jego kwiaty o nieco wciętych płatkach mają kolor liliowoniebieski. Płomyk kanadyjski kwitnie od maja do czerwca (lipca), pozostałe gatunki w kwietniu-maju. Wszystkie kwitną obficie, tworząc efektowne kolorowe plamy.

 

Rosły płomyk wiechowaty

Wymagania niskich płomyków

Niskie płomyki bylinowe należą do podstawowych roślin ogrodów skalnych i murków kwiatowych. Doskonale prezentują się też wzdłuż ścieżek i na małych skarpach. Do tworzenia barwnych dywanowych kompozycji nadaje się szczególnie płomyk szydlasty. Aby osiągnąć najlepszy efekt dekoracyjny, płomyki trzeba sadzić dość dużymi grupami (po kilkanaście roślin).

Płomyki bylinowe są mniej wymagające od płomyka wiechowatego. Wszystkie lubią stanowiska słoneczne (płomyk kanadyjski znosi lekki półcień) i przepuszczalne, lekko gliniaste podłoże o odczynie obojętnym i umiarkowanej wilgotności. Na zimę warto okryć rośliny iglastymi gałązkami. Rozmnażamy je przez podział, najlepiej po przekwitnieniu, albo za pomocą pędowych sadzonek wierzchołkowych w sierpniu-wrześniu.