Przez kilkanaście dni w roku życie rodzinne skupia się wokół jodły kaukaskiej Abies nordmanniana. Trudno wyobrazić sobie święta Bożego Narodzenia bez pachnącej żywicą choinki, przystrojonej lśniącymi bombkami, cukierkami w kolorowych papierkach i migocącymi lampkami. Teraz coraz częściej tradycyjne drzewko świerkowe zastępuje właśnie jodła kaukaska.

Nad świerkiem ma ona tę przewagę, że nie zrzuca igieł i dłużej zachowuje świeżość. Malownicze drzewa o lśniących ciemnozielonych igłach są natomiast rzadziej spotykane w ogrodach. Starsze okazy większości gatunków jodły to ogromne drzewa. Jodła kaukaska osiąga wysokość 40-50 m przy średnicy pnia około 2 m.

 

 

Jednak w średniej wielkości ogrodzie znajdzie się miejsce dla innych gatunków. Jodła koreańska Abies koreana rośnie bardzo wolno i osiąga wysokość 8-10 m oraz szerokość 3 m. Atrakcyjny wygląd zawdzięcza pędom gęsto okrytym igłami i niezwykłym fioletowym szyszkom, które wyrastają pionowo. Dlatego trudno się dziwić, że ogrodnicy przez wiele lat dokładali starań, aby wyhodować jej nowe i piękne formy.

Jest wśród nich odmiana ‘Silberlocke’ o maksymalnej wysokości od 2 do 5 m. Szyszki są początkowo fioletowe, ale w miarę dojrzewania przybierają kolor brązowy. Wiele odmian jodły koreańskiej wyróżnia się bardzo gęstym pokrojem, a najniższe i najwolniej rosnące można z powodzeniem uprawiać nawet w pojemnikach.

Odmiany karłowe są także wśród innych gatunków jodły. Należy do nich jodła kaukaska Abies nordmanniana. Jej znana od drugiej połowy XIX w., niska forma ‘Brevifolia’ osiąga wysokość 4 m po ok. 50 latach. Cennym gatunkiem o dużych walorach dekoracyjnych jest jodła kalifornijska Abies concolor. Pochodzące z Ameryki Północnej duże drzewo wspaniale wygląda jako pojedynczo rosnący okaz. Natomiast wyselekcjonowana w hodowli odmiana ‘Glauca Compacta’ wyrasta na wysokość tylko 3 m.

 

Większość gatunków i odmian jodły, niezależnie od osiąganych rozmiarów, ma bardzo podobne wymagania. Najbardziej odpowiada im stanowisko nasłonecznione lub lekko zacienione. Najczęściej lubią podłoże niezbyt ciężkie, stale i równomiernie wilgotne, a także kwaśne i bogate w substancje odżywcze. W przeciwieństwie do świerków jodły korzenią się głęboko, dlatego źle rosną na glebach płytkich.

Jodła należy do iglaków, których nie przycinamy. W przypadku starych, wysokich drzew można w razie konieczności usuwać dolne, najstarsze gałązie. Należy bezwzględnie unikać skracania pędów bocznych, jak również obcinania wierzchołków. Rosnące w optymalnych warunkach, dobrze pielęgnowane drzewo będzie przez wiele dziesiątków lat cieszyć nas swoim wyglądem i zdobić ogród nie tylko w okresie świąt Bożego Narodzenia.