Autorką tekstu jest Katarzyna Pruchniewicz

Świerk biały to drzewo iglaste nazywane także świerkiem kanadyjskim Pices canadensis. Rośnie od centralnych rejonów Alaski do północnych stanów USA, najczęściej w pobliżu rzek i jezior. Tworzy lasy jednorodne lub mieszane, występując ze świerkiem czarnym, świerkiem czerwonym, jodłą balsamiczną, modrzewiem amerykańskim czy brzozą.

W swojej ojczyźnie świerk biały osiąga wysokość do 30 metrów. W Europie jest o wiele niższy. Korona młodych drzew jest bardzo regularna, gęsta, stożkowata o sztywnych, wzniesionych gałęziach bocznych. Z wiekiem świerk zatraca regularność korony, a boczne gałęzie zaczynają zwisać. Korowina jest szaro-brązowa, łuszcząca się drobnymi fragmentami.

  

Młode pędy są nagie, jasnoszare, pokryte niebieskawym nalotem. Liście – igły długości do 2 centymetrów, są z wierzchu niebiesko-zielone, od spodu niebiesko-białe, kłujące. Szyszki są wydłużone, długości do 7 centymetrów. Niedojrzałe są zielone, po dojrzeniu jasnobrązowe. W uprawie drzewa corocznie bardzo obficie zawiązują szyszki, które opadają w ciągu jesieni i zimy.

W Europie świerk biały uprawiany jest od początku XVIII w. Często był sadzony w parkach, lasach, stosowano go na żywopłoty. Dojrzała roślina jest odporna na niskie temperatury i suszę, jednak najlepiej rośnie w klimacie wilgotnym i na żyznej glebie. Do 20 lat charakteryzuje się szybkim wzrostem, później przyrost gwałtownie słabnie i drzewo obficie obradza w szyszki.

 

Popularne odmiany świerku białego

 

Świerk biały ze względu na swoje rozmiary rzadko uprawiany jest w przydomowych ogrodach, ale wyhodowano wiele jego pięknych i karłowatych odmian, które dobrze rosną na stanowiskach słonecznych i półcienistych na umiarkowanie żyznej glebie. W czasie długotrwałej suszy należy rośliny obficie podlewać. Świerk biały nadaje się do zestawień pokrojowych i kolorystycznych, solo i w luźnych grupach.