Wiosną w kwietniu ukazuje swoje piękno porzeczka krwista Ribes sanguineum Pursh o czerwonych, różowych lub białych kwiatach, które podczas kwitnienia wyglądają bardzo efektownie. Kwiaty zebrane są w zwisające lub wyprostowane grona długości 6–8 cm. Jest to najładniejszy gatunek porzeczki, doskonale komponujący się na rabacie z forsycjami i świdośliwami, czyli krzewami kwitnącymi wczesną wiosną przed rozwojem liści, oraz szafirkami, cebulicami i tulipanami. Po kwitnieniu zawiązuje nieliczne małe czarne jagody pokryte niebieskawo białym woskowym nalotem. Porzeczka krwista to krzew o pokroju zbliżonym do owocowych form porzeczek. Ma wyprostowane pędy pokryte miękkimi włoskami. Osiąga 1,5–2 m wysokości. Na pędach osadzone są 3–5-klapowe pachnące liście. Wszystkie części rośliny wydzielają aromatyczny zapach.

Porzeczka krwista lubi stanowiska słoneczne lub lekko ocienione, najlepiej zaciszne, o glebie próchnicznej, w dobrej kulturze. Na glebach przeciętnych również rośnie, ale wolniej. Nie lubi gleb ciężkich, zimnych i zlewnych, na których często przemarza. Toleruje zwiększoną zawartość wapnia w glebie. Podczas surowych zim pędy lub całe krzewy mogą przemarzać, dlatego w chłodnych rejonach północno-wschodniej Polski należy zabezpieczyć roślinę przed zimnem. W polskim klimacie porzeczka nie należy do roślin długowiecznych. Krzew bardzo dobrze znosi zanieczyszczenie powietrza, nadaje się więc do sadzenia w okręgach przemysłowych i miastach.

W Polsce uprawia się ozdobne odmiany różniące się barwą i intensywnością wybarwienia oraz długością gron kwiatowych.

 

Do ciekawych należą:

• ‘Atrorubens’ – o ciemnoczerwonych kwiatach zebranych w krótkie kwiatostany. Dorasta do 1,5 m.

• ‘King Edward VII’ – ma jasnoczerwone kwiaty zebrane w długich 10-cm gronach. Dorasta do 1,5 m. W ogrodzie powinna być posadzona na stanowisku słonecznym, ale zacisznym, ponieważ nie jest w pełni mrozoodporna.

• ‘Splendens’ – odmiana silnie rosnąca. Dorasta do 2 m. Kwiaty ciemnoczerwone, rozwijające się wcześnie wiosną.

 

W szkółkach dostępne są krzewy w formie krzaczastej lub szczepione na niskim pniu na wys. 1–1,5 m (najlepiej kupować w doniczkach). Wiosną, po posadzeniu, przez pierwsze dwa lata przycinamy porzeczkę nad 3–4 pąkiem od dołu, aby się rozgałęziła. Później nie wymaga corocznego przycinania, a odmładza się ją po 10 latach, wycinając kilka najstarszych pędów nisko nad glebą na wysokości 10–15 cm.

Krzewy porzeczki dobrze rozmnaża się z sadzonek zdrewniałych, ciętych w listopadzie i grudniu, przetrzymywanych do wiosny, a następnie sadzonych do gruntu. Możliwe jest również rozmnażanie za pomocą odkładów.