Autorką tekstu jest Katarzyna Pruchniewicz

Obie rośliny pochodzą z Ameryki Północnej. Rodzaj rudbekia obejmuje około 15 gatunków. W Polsce w środowisku naturalnym występują tylko dwa gatunki: rudbekia naga Rudbeckia laciniata i rudbekia owłosiona Rudbeckia hirta. Są to tzw. agriofity, czyli rośliny obcego pochodzenia, które zdołały się zadomowić w naturalnym obcym siedlisku.

Obecnie w Polsce uprawianych jest kilka gatunków rudbekii: najpopularniejsza, tworząca gęste kępy rudbekia błyskotliwa Rudbeckia fulgida, lśniąca Rudbeckia nitida, tworząca mniej okazałe kępy, rudbekia okazała Rudbeckia speciosa oraz jednoroczna rudbekia owłosiona Rudbeckia hirta

Rodzaj jeżówka jest mniej liczny, gdyż liczy 9 gatunków. W Polsce uprawiane są trzy gatunki: jeżówka blada Echinacea pallida o wąskich zwisających płatkach kwiatów języczkowych, najpopularniejsza jeżówka purpurowa Echinacea  purpurea i jeżówka wąskolistna Echinacea angustifolia, blisko spokrewniona z jeżówką purpurową, ale o węższych liściach. 

Rudbekie to rośliny jednoroczne, dwuletnie lub byliny rosnące z powodzeniem kilkanaście lat na jednym stanowisku. Jeżówki natomiast to krótkowieczne byliny rozwijające się z sukcesem przez 3-4 sezony. Pokrojowo można między nimi zauważyć wiele podobieństw. Są to rośliny tworzące kępy o wzniesionych, sztywnych pędach. W zależności od gatunku, rudbekie osiągają wysokość od kilkudziesięciu centymetrów do 2 metrów, jeżówki natomiast dorastają do 150 centymetrów.

Mimo pokaźnych rozmiarów nie mają tendencji do pokładania się i nie wymagają stosowania podpór. Liście mają pojedyncze, jajowato-lancetowate, naprzemianległe, zazwyczaj ciemnozielone. Niektóre gatunki mają łodygi i liście  owłosione. Kwiatostanem jest koszyczek składający się z dużych brzeżnych  kwiatów języczkowych w jaskrawych kolorach. W środku znajdują się małe kwiaty rurkowe. Kolory kwiatostanów rudbekii i jeżówki są zróżnicowane.

Kwitnienie i wymagania jeżówek oraz rudbekii

Zarówno rudbekie, jak i jeżówki są kwiatami pełni lata i kwitną aż do pierwszych jesiennych przymrozków. Pierwsze, w lipcu, zakwitają rudbekie, w sierpniu dołączają jeżówki. Rudbekie i jeżówki preferują stanowiska słoneczne i ciepłe. Mniej słoneczne stanowiska lepiej tolerują jeżówki. Nie mają wygórowanych wymagań w stosunku do gleby. Najlepiej rozwijają się na glebie wilgotnej i żyznej. Podczas okresowych, letnich  susz o wiele słabiej kwitną, należy je wtedy obficie podlewać.

Większe wymagania pokarmowe mają jeżówki. Przed sadzeniem korzystnie jest zatem zmieszać glebę z kompostem. Wiosną i wczesnym latem rośliny należy kilkakrotnie zasilić nawozem do roślin kwitnących. Zarówno rudbekie, jak i jeżówki charakteryzują się długim okresem kwitnienia. Systematyczne usuwanie przekwitłych kwiatostanów mobilizuje rośliny do zawiązywania nowych pąków, dzięki czemu kwitnienie znacznie się wydłuża. Rudbekie są w pełni mrozoodporne, natomiast jeżówki należy jesienią osłonić liśćmi lub gałązkami.