Miltoniopsisy nazywane są także storczykami bratkami, gdyż obie rośliny mają bardzo podobne płaskie kwiaty. Uprawiane w warunkach domowych storczyki lubią jasne stanowisko bez bezpośredniego nasłonecznienia i powietrze mocno nasycone wilgocią.

Rośliny zasilamy oszczędnie. Co dwa, trzy tygodnie, od wiosny do jesieni, w wodzie do podlewania rozpuszczamy połowę dawki nawozu dla storczyków. Co dwa lata przesadzamy miltoniopsisy do świeżego substratu. Doniczka nie musi być znacznie większa od starej. Często nawet pojemnika nie trzeba zmieniać. Wycinamy zaschnięte pędy kwiatowe oraz gnijące korzenie i ostrożnie usuwamy starą ziemię.

Roślinę trzymamy wewnątrz doniczki i zasypujemy drobnoziarnistym, przepuszczającym powietrze podłożem dla epifitów. Doniczkę lekko ostukujemy, aby ziemia wniknęła między korzenie. Zbyt wybujałe rośliny należy dzielić. Nowa sadzonka powinna mieć przynajmniej trzy bulwy pędowe.

Podlewanie z wyczuciem

Miltoniopsis zaliczono do większej grupy Oncidium. Są to storczyki uprawiane w trochę chłodniejszym otoczeniu. Po przekwitnięciu, podobnie jak ich krewniacy Cambria, powinny przez dwa miesiące nocować w pomieszczeniu o maksymalnej temperaturze 14°C.

Wszystkie odmiany z tej grupy mają wyraźnie delikatniejsze i niezbyt mięsiste korzenie w porównaniu na przykład ze storczykami Phalenopsis. Dlatego bardzo ważne jest utrzymywanie stałej, równomiernej wilgotności. Miltoniopsisy nie lubią podłoża ani zbyt suchego, ani nadmiernie wilgotnego.