Lilie w naturze występują w Ameryce, Europie i Azji w pasie ciągnącym się przez całą strefę umiarkowaną. Im dalej sięgają na południe, tym wyżej rosną w górach, zawsze unikając suchych obszarów stepowych. W Polsce występują dziko dwa gatunki: bardzo rzadka lilia bulwkowata Lilium bulbiferum o kwiatach pomarańczowych, rosnąca na łąkach górskich na Podhalu i Orawie, czasem też uprawiana, oraz lilia złotogłów L. martagon o kwiatach fioletowych, zwisających, spotykana w lasach liściastych i zaroślach.
Lilia biała Lilium candidum jest jedną z najstarszych hodowlanych roślin, znaną od kilku tysięcy lat. Uprawiana była na dworach i w zaściankach, a zwłaszcza w ogrodach przyklasztornych i jako symbol niewinności chętnie używana do zdobienia ołtarzy. Była także wykorzystywana jako wzór lilii heraldycznych – lilii andegaweńskich lub burbońskich, u nas lilijki harcerskiej.

Popularne gatunki lilii
Lilia jest znana i uprawiana od XVII wieku. Początkowo z powodu trudności w rozmnażaniu (głównie wegetatywne) uprawa była ograniczona. Dopiero odkrycie i wprowadzenie gatunków łatwych do masowego rozmnażania przez wysiew nasion spowodowało gwałtowny wzrost produkcji tych pięknych roślin. Główną przedstawicielką tego typu jest lilia królewska L. regale. Na szeroki rynek lilie przedostały się dopiero w latach 20. i 30. XX wieku. Z czasem uzyskano wiele odmian i niezwykle urozmaiconych, wręcz rewelacyjnych mieszańców: o kwiatach trąbkowych, miseczkowatych lub turbanowatych w bogatej skali barw, począwszy od czystej bieli, przez róż i czerwień, a skończywszy na odcieniach lawendowych, zielonkawych, jasno- i ciemnożółtych, pomarańczowych i brązowych. Kwiaty są wielkie i drobne, wzniesione i zwieszone, różnokolorowe i jednobarwne. W wyniku prac hodowlanych udało się skrzyżować gatunki pokrewne, ale różniące się wyglądem zewnętrznym. W zasadzie żadna inna roślina ogrodowa nie jest w stanie przewyższyć tej generacji lilii pod względem skali barw i wielopostaciowości. Są doskonałym towarzystwem dla krzewów, pasują na rabaty bylinowe, do sadzenia nad brzegami oczek wodnych, a niższe gatunki do ogródków skalnych. Przy dodatkowym nawożeniu niektóre gatunki mogą rosnąć pod drzewami.

Uprawa i pielęgnacja lilii
Miejsce pod uprawę lilii trzeba przekopać na głębokość szpadla, rozdrobnić grudy ziemi i wzbogacić dużą ilością kompostu. Im staranniej przygotujemy miejsce roślinom, tym lepiej będą rosły i szybciej się rozmnożą. Przed sadzeniem należy zastosować jedną dawkę nawozów mineralnych, a po wznowieniu wegetacji drugą. Jeżeli na dwa lata przed sadzeniem cebul miejsce to wzbogaci się obornikiem, nawozy mineralne można zastosować tylko w jednej dawce. Cebule sadzi się na głębokość równą ich dwukrotnej średnicy. Wyjątek stanowi lilia biała. Jej cebule należy przykryć 2-3-centymetrową warstwą ziemi. Również i termin sadzenia tej lilii jest inny, ponieważ należy ją sadzić już w sierpniu, a pozostałe gatunki od września do października. Aby ochronić cebule przed nornikami, trzeba przed posadzeniem umieścić je w specjalnych ażurowych koszykach. Miejsce, w którym posadzono cebule, okrywamy grubą warstwą kompostu, chroniącą je przed nadmiarem ciepła i wysychaniem.
Wszystkim liliom odpowiada gleba przepuszczalna i przewiewna, o lekko kwaśnym odczynie, która nie ulega zbiciu i jednocześnie szybko nie wysycha. Poziom wody gruntowej powinien wynosić 40-60 cm. Idealnym stanowiskiem dla lilii jest miejsce jasne, przewiewne, nieogrzewane bezpośrednio przez południowe słońce. Im słoneczniejsze stanowisko, tym więcej uwagi trzeba poświęcić warstwie okrywającej glebę, gdyż na cebule lilii korzystnie wpływa dywan z niskich roślin: bylin, traw lub paproci. W takim otoczeniu lilie wyglądają naturalnie i w pełni prezentują swoje piękne kwiaty. Okrywa z roślin przeciwdziała wysychaniu i zbijaniu się gleby.

Szkodnik lilii
Wrogiem lilii jest poskrzypka liliowa, chrząszcz żerujący w maju na liściach i kwiatach, pozostawiający na ich brzegach podłużne otwory. Można go rozpoznać po ceglastoczerwonym ubarwieniu. Jego larwy pokryte są lepkim śluzem. Przeglądanie roślin z rodziny liliowatych i zrywanie liści ze złożonymi jajami, zbieranie larw i chrząszczy może dość skutecznie zapobiec rozwojowi tego szkodnika. Wymaga to systematycznego działania podczas całego okresu wegetacji. Zebrane owady i jaja należy niszczyć. Gdy przeglądy zacznie się na początku wegetacji, można uniknąć inwazji szkodnika. Jeśli taka nastąpi, nie obejdzie się bez oprysków. Ponieważ liście lilii są pokryte warstewką wosku, do preparatu należy dodać środek zwiększający przyczepność.