Autorką tekstu jest mgr inż. Agata Woźnicka

Wysiewać można bezpośrednio do gruntu lub pojemników. Otrzymane w skrzynkach lub doniczkach siewki (rozsadę) po przepikowaniu wysadza się na stałe miejsce. Nasiona potrzebują do kiełkowania wody, powietrza i ciepła. Podłoże musi być wilgotne, niezbyt zbite, a temperatura otoczenia powinna wynosić 20-30°C.

Aby wykiełkować, niektóre gatunki potrzebują światła (smagliczka, begonia), a inne ciemności (czosnek, ostróżka, czarnuszka). Warto zbierać nasiona czosnku, ostróżki ogrodowej, słonecznika, czarnuszki, maku, nasturcji, fiołków, aksamitek, pierwiosnków, kosmosu, chabra wielkogłówkowego.

Podział rośliny oraz odkłady

Podział rośliny macierzystej to jedna z najłatwiejszych technik rozmnażania wegetatywnego. Metoda ta pozwala uzyskać kilka mniejszych roślin i zapewnia odmłodzenie okazu rodzicielskiego. Polega ona na wyjęciu rośliny z podłoża i podzieleniu na mniejsze fragmenty z własnymi korzeniami. Doskonale sprawdza się u gatunków tworzących kępy, odrosty, kłącza i rozłogi, np. szałwii, tymianku, konwalii majowej.

Odkłady to jeszcze jedna z naturalnych metod rozmnażania, którą można wykorzystać we własnym ogrodzie. Pędy stanowiące część rośliny macierzystej przykrywa się ziemią. Ukorzeniony fragment odcina się i uprawia oddzielnie. Aby wspomóc wytwarzanie korzeni, łodygę, która ma kontakt z podłożem, można naciąć, ścisnąć drutem, skręcić lub usunąć z niej wąski pierścień kory.

Ograniczenie składników pokarmowych i akumulacja hormonów stymulują wytwarzanie korzeni. Są różne rodzaje odkładów. Raz pęd nagina się do ziemi (prosty, naturalny, wierzchołkowy, wielokrotny), innym razem ziemia nagarniana jest na pęd (francuskie, kopczykowanie, poziome), a jeszcze kiedy indziej podłoże umieszcza się na roślinie (odkłady powietrzne). Metodą odkładów można rozmnażać magnolie, różaneczniki, jeżyny, bukszpan, oczary, powojniki, figowca sprężystego, lilaki, bluszcz, hortensje.

Sadzonkowanie oraz okulizacja na przystawkę 

Sadzonkowanie to najczęściej stosowana metoda rozmnażania wegetatywnego. Sadzonki tworzy się z fragmentów pędów, liści niektórych gatunków i żywotnych korzeni. Przy wsparciu hormonów z tkanki przyrannej powstają korzenie przybyszowe.

Ich rozwój można stymulować za pomocą tzw. ukorzeniaczy, które zawierają skoncentrowane syntetyczne hormony roślinne. Wiosną z młodych pędów odroślowych lub nowych, w pełni wykształconych pędów rośliny rodzicielskiej pobiera się sadzonki zielne. Jest to dobra metoda rozmnażania gatunków trudno ukorzeniających się, ale sadzonki wymagają troskliwej pielęgnacji, aby nie zwiędły.

Pod koniec lata pobiera się sadzonki półzdrewniałe. Nie tracą one tak szybko wody, jednak proces tworzenia korzeni trwa u nich dłużej. Sadzonki zdrewniałe pobiera się od jesieni do wiosny. Ich ukorzenianie trwa dłużej niż u poprzednich typów, ale są one najłatwiejsze do pielęgnacji. Mogą to być bezlistne sadzonki gatunków liściastych zrzucających liście lub sadzonki ulistnione roślin zimozielonych.

 

 

Jest kilka metod łączenia roślin: okulizacja na przystawkę lub w literę T, szczepienie na płasko, przez stosowanie, przez stosowanie z języczkiem, w szparę lub w siodełko i na przystawkę. Termin wykonywania zabiegu zależy od wybranej techniki. Można go wykonywać wiosną, na początku wegetacji lub we wrześniu, gdy soki przestają krążyć.

Nieodpowiednia jest pełnia lata, gdyż miejsce szczepienia łatwo wysycha i rośliny się nie zrastają. Noże do cięcia muszą być ostre i czyste. Dzięki temu nacięcia będą równe i łatwiej się do siebie dopasują. Miejsce szczepienia obwiązuje się elastyczną plastikową taśmą.

Gdy zraz się przyjmie, można uciąć podkładkę powyżej miejsca szczepienia. Zdarza się, że podkładka wytwarza nowe pędy z pąków poniżej miejsca szczepienia lub poprzez odrosty korzeniowe. Koniecznie trzeba je usuwać, gdyż są silniejsze od zaszczepionego zraza i mogą doprowadzić do jego śmierci. Szczepienie wykorzystywane jest głównie do rozmnażania drzew i krzewów owocowych i ozdobnych.