Epifity to rośliny rosnące na innych roślinach, najczęściej na gałęziach i konarach drzew. Nie są jednak pasożytami – odżywiają się samodzielnie, a związki mineralne czerpią z rozkładającej się materii organicznej, np. z butwiejącej kory. Epifity muszą stawić czoła ogromnym problemom z zaopatrzeniem w wodę, którą mogą czerpać jedynie z powietrza lub „wyłapując” wodę opadową.

Aby ułatwić sobie gromadzenie wody, niektóre epifity wykształciły liście układające się w lejek (bromelia) lub specjalną tkankę na korzeniach, zwaną welamenem, która nasiąka wodą jak gąbka (epifityczne storczyki). Oprócz tego epifity prowadzą bardzo oszczędną gospodarkę wodną, np. taki sam typ fotosyntezy, jak u kaktusów. Najwięcej epifitów spotyka się w tropikalnych lasach deszczowych.

Wśród epifitów znajdziemy wiele gatunków paproci, np. płasklę łosiorogą Platycerium bifurcatum (tzw. łosie rogi) i rośliny z rodziny begoniowatych czy obrazkowatych. Specyficzne warunki panujące w naturalnym środowisku wymuszają odmienną pielęgnację. Największą uwagę należy poświęcić właściwościom podłoża.

Powinno być bardzo przepuszczalne, złożone z dość dużych elementów, np. keramzytu i specjalnie rozdrobnionej kory sosnowej, zmieszanych z włóknem kokosowym, silnie włóknistym torfem czy suchymi korzeniami paproci. Podlewanie powinno być bardzo oszczędne.