Jak wiele innych gatunków, pelargonie angielskie Pelargonium x domesticum uprawiane były już dawno jako rośliny doniczkowe. Wywodzą się od jednej odmiany uzyskanej przez Marthę Washington i tak też bywają nazywane w krajach anglosaskich.

Wyróżniają się nieregularnie ząbkowanymi liśćmi i dużymi dwubarwnymi kwiatami zebranymi w baldachy. Górne płatki kwiatów, zazwyczaj większe, różnią się od pozostałych ciemniejszym wybarwieniem lub rozleglejszym wzorem. Typowe pelargonie angielskie to rośliny silnie rosnące, mogą osiągać nawet 70-80 centymetrów wysokości. W wyniku prac hodowlanych powstały także odmiany z serii Angeleyes, niskie i zwarte.

Tworzą bardzo gęsto rozgałęzione kuliste kopułki pokryte drobnymi subtelnymi kwiatami. Z botanicznego punktu widzenia pelargonie angielskie to mieszańce południowoafrykańskich gatunków: pelargonii wielkokwiatowej Pelargonium grandiflorum i drzewiastej Pelargonium cuccullatum. To pochodzenie w dużej mierze wpływa na ich wymagania uprawowe.

Najlepiej udają się na stanowiskach słonecznych lub lekko ocienionych w południe. Bardzo źle znoszą nadmiar wody w doniczce, dlatego należy im zapewnić przepuszczalne podłoże z grubą warstwą drenażu. Pelargonie angielskie można przechowywać przez zimę w jasnych pomieszczeniach o temperaturze 10°C. Łatwo rozmnażają się przez sadzonki pędowe pobierane pod koniec lata lub zimy.