Większość uprawianych u nas paproci rozwija się najlepiej przy świetle przefiltrowanym przez korony drzew i znosi głęboki cień, jakiego nie tolerują żadne inne byliny. Przygodę z paprociami warto rozpocząć od gatunków łatwych w uprawie, do których zalicza się m.in. adiantum stepowate, podrzenia żebrowca, narecznica szerokolistną oraz samcza. 

Paprocie doskonale nadają się do tworzenia rabat bylinowych. Najczęściej w zakątkach cienistych i wilgotnych, ale nie w bezpośrednim sąsiedztwie drzew o płytkim i ekspansywnym systemie korzeniowym, typowym dla topoli, brzozy, jesionu czy lilaka. Większość paproci preferuje lekko kwaśne lub kwaśne gleby z dużą zawartością próchnicy.

Silnie kwaśne podłoże lubią paprotka zwyczajna i długosz królewski, zasadowe zaś odpowiada m.in. zanokcicy i języcznikowi. Wszystkie paprocie lubią wilgotne podłoże. Dorosłe rośliny mogą znieść okresowe niedobory wody, żadna jednak paproć nie wytrzyma przedłużającej się suszy. Paprocie dobrze jest ściółkować np. przekompostowaną korą sosnową lub trocinami z drzew iglastych.

 

Sadzimy paprocie doniczkowane

1. Paprocie uprawiane wcześniej w doniczkach (w szkółce), mogą być sadzone do gruntu o każdej porze roku (z wyjątkiem zimy), mimo to najlepszym terminem jest wiosna. Zanim posadzimy roślinę, najpierw zanurzamy w wiadrze z wodą całą jej część znajdującą się w doniczce i czekamy, aż przestaną uchodzić pęcherzyki powietrza. Gdy to nastąpi, doniczkę wyjmujemy z wody, wysadzamy roślinę z doniczki, a następnie rozluźniamy bryłę korzeniową.

2. Pióropusznika sadzimy nieco głębiej niż rósł w doniczce (paproć ta ma wyprostowane kłącza, z wiekiem tworzące kłodzinę z nasad obumarłych liści). Natomiast paprocie o płytko pełzających kłączach, jak na przykład adiantum stopowate, sadzimy na tej samej głębokości, co w doniczce.

3. Ziemię wokół paproci starannie  ugniatamy.

4. Na samym końcu podlewamy wodą, aby ziemia dokładnie przylegała do części podziemnej rośliny, po czym ziemię wokół paproci starannie ściółkujemy, na przykład torfem albo korą sosnową. Dzięki temu zabiegowi gleba przez dłuższy czas pozostanie wilgotna.

 

Pióropusznik numerem jeden

Do najpopularniejszych paproci ogrodowych należy pióropusznik strusi Matteuccia struthiopteris – objęta ochroną długowieczna bylina rodzima, której cechą charakterystyczną jest dymorfizm liści. Paproć ta tworzy jasnozielone liście asymilujące (płonne), tzw. trofofile, oraz znacznie krótsze i sztywne liście zarodnikujące, tzw. sporofile, które początkowo są zielone, a później ciemnobrązowe (ozdobne przez całą zimę).

Pióropusznik należy do najmniej wymagających paproci, ale chociaż wykazuje dużą tolerancję na światło i rodzaj gleby, najlepiej czuje się w miejscach ocienionych, na glebie próchnicznej. Tworzy ekspansywne kłącza rozłogowe. Z tego względu nadaje się do dużych ogrodów.