Ogród ozdobny: liatra kłosowa na rabaty i kwiat cięty

Liatra kłosowa Liatris spicata pochodzi z Ameryki Płn., gdzie rośnie na wilgotnych łąkach. Jest to bylina, której część podziemną stanowi kłącze złożone z wielu bulw. Rośliny osiągają wysokość 60-120 cm i mają wąskie liście odziomkowe oraz znacznie krótsze i węższe liście łodygowe, gęsto osadzone w dolnej części sztywnego i nierozgałęzionego pędu. Ponieważ liatra należy do rodziny astrowatych Asteraceae, jej kwiatostanem jest koszyczek, ale roślina ta tworzy ich aż kilkadziesiąt zebranych w zwarte, walcowate kłosy, długości 15-20 cm. Koszyczki są małe i rozwijają się nietypowo – od wierzchołka kłosu w dół.

Kwiaty mogą być w zależności od odmiany: lilaróżowe, purpurowe, fioletowe i białe. Liatra kwitnie od lipca do października. Na rabacie pięknie prezentuje się w towarzystwie nachyłka okółkowego i czyśća wełnistego. Znakomicie nadaje się także na kwiat cięty. Rośliny dobrze rosną na każdej glebie umiarkowanie wilgotnej w miejscu słonecznym. U nas zimują nawet bez okrycia. Rozmnażane są wiosną przez podział silnie rozrośniętych roślin.


Balkony i tarasy: wszechstronne hortensje

Hortensja ogrodowa Hydrangea macrophylla to popularny krzew ogrodowy. Jej największą ozdobą są duże kuliste kwiatostany pojawiające się w czerwcu i lipcu. Jednak dzięki przyspieszaniu kwitnienia można uzyskać hortensje kwitnące wiosną, od marca, co wykorzystywane jest w produkcji roślin na Wielkanoc. Dzięki temu gatunek ten coraz częściej jest uprawiany także w dużych donicach.

Jego białe, różowe, niebieskie lub czerwonawe kwiaty pasują do każdego stylu – hortensje mogą być uprawiane w oryginalnej misie, urnie lub donicy, ale pięknie prezentują się również w drewnianych beczkach i cebrzykach w stylu wiejskim. Wszystko to sprawia, że ozdobna hortensja nabiera coraz większego znaczenia jako roślina pojemnikowa.

Hortensja wymaga kwaśnego podłoża, dlatego najlepsza jest dla niej ziemia wrzosowa lub podłoże dla różaneczników. Niskie pH może pośrednio wpływać na wybarwienie kwiatostanów niektórych odmian, od niego zależy bowiem dostępność glinu. W środowisku kwaśnym (a więc przy intensywnym pobieraniu jonów glinu) różowe kwiaty przebarwiają się na niebiesko. Takiemu wybarwieniu sprzyja także dokarmianie specjalnym nawozem. Hortensje najlepiej rosną w półcieniu. Wymagają obfitego podlewania od marca do sierpnia, koniecznie miękką, pozbawioną wapnia wodą. Wskazane jest usuwanie przekwitłych kwiatostanów.


 

Drzewa i krzewy: parczelina trójlistkowa

Tworzy wysokie krzewy lub małe drzewa o szerokiej gęstej koronie. Na pędach rozwijają się późno trójlistkowe liście, które z wierzchu są ciemnozielone, a od spodu sinozielone z przeświecającymi gruczołkami. Jesienią wybarwiają się na żółto. Cała roślina wydaje aromatyczny zapach. Drobne zielonkawe kwiaty rozwijają się na przełomie czerwca i lipca. Są miododajne – dają pożytek z nektaru i pyłku.

Parczelina zawiązuje ciekawie wyglądające owoce – okrągłe skrzydlaki średnicy 2-2,5 cm, z dwoma orzeszkami. Owoce długo utrzymują się na krzewach. W ogrodzie dobrze rośnie na glebie zasobnej w składniki pokarmowe, żyznej, na stanowiskach słonecznych lub półcienistych. Ścięte gałęzie z owocami wykorzystuje się do różnego rodzaju kompozycji kwiatowych. Naturalnie rośnie w Ameryce Północnej.


Warzywnik: letnie zbiory warzyw

Lipiec to czas zbioru warzyw tworzących soczyste i smaczne liście. Zbieramy wyrośnięte główki sałaty lodowej, liście sałat rzymskiej i łodygowej, pietruszki naciowej, buraka liściowego, kopru ogrodowego. W miarę dorastania obrywamy liście i wierzchołki pędów szpinaku nowozelandzkiego, a także kończymy zbiory ogonków rabarbaru. Zbieramy strąki grochu i bobu „na zielono” oraz fasolę szparagową.

Gotowe do spożycia są pory sadzone wiosną, czosnek ozimy oraz cebula uprawiana z dymki. Lipiec to początek owocowania warzyw dyniowatych uprawianych w gruncie. Cukinia, kabaczek i patisson są najsmaczniejsze i delikatne, kiedy zbiera się je młode i niewyrośnięte (15-20 cm długości). Ogórki zbieramy kilka razy w tygodniu, bo szybko przerastają, stają się żółte, pękate i niesmaczne.


 

Sad: analiza chemiczna gleby

Raz na kilka lat warto zbadać glebę, aby poznać, czy konieczne jest nawożenie i czy trzeba wykonać wapnowanie gleby. Rośliny sadownicze, a w szczególności drzewa owocowe, mają stosunkowo niewielkie wymagania pokarmowe. Silnie rozbudowany system korzeniowy czerpie składniki pokarmowe nie tylko z najbardziej żyznej wierzchniej warstwy gleby, ale również z warstw głębszych.

Nieco więcej uwagi wymagają płycej korzeniące się krzewy jagodowe. Jeśli nasze rośliny dobrze rosną i owocują, na dobrej glebie praktycznie mogą obejść się bez dodatkowego nawożenia. Jeśli jednak słabo rosną, mają małe przyrosty pędów, a plony są niewielkie, to znaczy, że drzewo nie rośnie w optymalnych warunkach glebowych. Również gdy liście latem mają przebarwienia i zaczynają zasychać, a nie są chore, może to świadczyć o niedostatku pewnych składników pokarmowych w glebie.

Najprostszą metodą określenia zasobności podłoża jest wykonanie analizy chemicznej gleby. Z reguły takie badania wykonują okręgowe stacje chemiczno-rolnicze. Glebę do badania najlepiej pobierać od połowy lipca do połowy sierpnia, ale w innych miesiącach też można wykonać analizy. Próbki gleby powinny być reprezentatywne, tzn. należy je pobierać z kilku miejsc. Wszystkie próbki mieszamy ze sobą i wydzielamy ok. 1 kg gleby, która posłuży do badań. Glebę pobieramy z dwóch poziomów. Osobno z warstwy ornej, z głębokości zwykle do 20 cm od powierzchni gleby, oraz z warstwy podornej, która zalega niżej.

Dla roślin sadowniczych standardowo określa się w glebie zawartość fosforu, potasu i magnezu. Zawsze określa się też pH gleby. Jest to cenna informacja, gdyż gleby Polski najczęściej są zbyt kwaśne. Jeśli gleba ma bardzo kwaśny odczyn, rośliny mają utrudnione pobieranie składników mineralnych z podłoża. Większość drzew owocowych dobrze rośnie przy pH od 6 do 7, natomiast krzewy jagodowe mogą mieć pH w granicach 5-6.