Oryginalne klerodendrony

Nazwa klerodendron odnosi się do dużego (około 400 gatunków) rodzaju z rodziny werbenowatych Verbenaceae. Obejmuje on azjatyckie lub afrykańskie pnącza, krzewy i małe drzewa. Wiele z nich nadaje się do uprawy w pojemnikach przenoszonych na zimę do chłodnych pomieszczeń. Ich wspólną cechą są oryginalne kwiaty, odmienne u poszczególnych gatunków.

Najbardziej znanym gatunkiem rodzaju jest klerodendron Thomsona Clerodendrum thomsoniae. To pnącze o drewniejących pędach i opadających na zimę liściach, dorastające do 4 m. Zwraca uwagę nietuzinkowymi kwiatami: z dużego białego kielicha wyrastają jaskrawoczerwone korony kwiatowe. Kwiaty zebrane są w widowiskowe kaskadowe kwiatostany. Drugim, mało jeszcze znanym gatunkiem rodzaju, jest klerodendron ugandyjski Clerodendrum ugandense, wyróżniający się unikalnymi lazurowymi kwiatami o pięciu wachlarzowato ułożonych płatkach i długich dekoracyjnych pręcikach.

Rośliny tego gatunku osiągają 3 m wysokości. Oba pnącza pochodzą ze środkowej Afryki i mają podobne wymagania uprawowe. Najlepiej czują się w jasnych, ale nie bezpośrednio nasłonecznionych lub półcienistych miejscach. Podłoże powinno być przepuszczalne i wzbogacone kompostem. Optymalna temperatura zimą wynosi 12-15°C. Ich pokrój łatwo kontrolować, przycinając pędy.

 

Egzotyczne paprocie drzewiaste

Paprocie drzewiaste to gatunki o przypominających pnie strukturach, utworzonych z pędu okrytego grubą warstwą gęsto splątanych korzeni. „Pień” zakończony jest pióropuszem okazałych, zawsze lub półzimozielonych liści, osiągających nawet 2 m długości.

Większość gatunków paproci drzewiastych pochodzi z chłodnych i wilgotnych rejonów południowego Pacyfiku, np. z górzystych terenów Tasmanii i Nowej Zelandii. Niektóre znoszą spadki temperatur do -10°C i mogą być uprawiane w gruncie w cieplejszych rejonach Europy, jednak w Europie Środkowej muszą być uprawiane w pojemnikach przenoszonych na zimę do chłodnych pomieszczeń. Dzięki niezwykłemu pokrojowi i rozmiarom doskonale spełniają się jako solitery. W uprawie najczęściej spotyka się gatunki z rodzaju Dicksonia oraz Sphaeropteris.

W naturze rośliny dorastają do 6 m, w uprawie, zwłaszcza pojemnikowej, zaledwie do 2-3 m. Wymagają miejsca zacisznego, wilgotnego i cienistego – nadają się np. na tarasy i balkony o wystawie północnej. Podłoże do uprawy powinno być przepuszczalne, z dużym udziałem próchnicy, o lekko kwaśnym lub obojętnym odczynie. Powinno być lekko wilgotne. Niezwykle ważne jest zapewnienie roślinom wilgotnego powietrza. Konieczne jest również regularne (najlepiej automatyczne) zraszanie „pnia”, a nawet montowanie na nim kapilar nawadniających w odległości kilku centymetrów od nasady liści w ten sposób, aby woda po nim spływała.

 

 

Kolorowe kleome do pojemników

Kleome ciernista Cleome spinosa to jedna z najefektowniejszych roślin jednorocznych. Jej najważniejsze walory dekoracyjne to intrygujące, pająkowate kwiatostany i okazały wzrost – w optymalnych warunkach rośliny mogą osiągać 1,5 m wysokości. Tak wysokie okazy nie nadają się do pojemników.

Do uprawy na balkonach i tarasach poleca się odmiany kleome z serii Señorita, dorastające do 80-100 cm. Ich kwiaty rozwijają się przez całe lato. Są mniejsze niż u gatunku, ale w podobnych barwach – białe (señorita blanca), bladoróżowe (señorita carinosa) lub różowopurpurowe (señorita rosalita). Od typowych roślin gatunku odróżniają się gęsto rozgałęzionymi i ulistnionymi pędami, bardzo ładnym, zwartym pokrojem (rośliny osiągają 60-70 cm średnicy) oraz długim i obfitym kwitnieniem.

Kloeme te doskonale nadają się także na rabaty. Nie sprawiają kłopotów w uprawie – w gruncie są odporne na suszę, w uprawie pojemnikowej należy jednak pilnować regularnego podlewania, tym bardziej że rośliny powinny się rozwijać na słonecznych stanowiskach