Wprawdzie można przesadzić rośliny, gdy okaże się, że wybrano dla nich nieodpowiednie miejsce, ale każde przesadzenie jest dla nich szokiem. Sadzimy je raz na wiele lat, a często na całe ich życie, dlatego ważne jest, aby siedlisko było dla roślin pod każdym względem korzystne.


Wybór roślin

Część nadziemna powinna mieć kształtny, równy pokrój, charakterystyczny dla gatunku lub odmiany, intensywną barwę igieł, nowe zielone przyrosty. Ważne, aby objętość bryły korzeniowej była proporcjonalna do części nadziemnej, a podłoże wilgotne, całe przerośnięte korzeniami, tak aby na zewnątrz pojemnika były widoczne młode, jasne korzenie. Nie powinny one jednak być pozawijane na dnie doniczki.


Gleba

Większość iglaków lubi gleby żyzne, lekko kwaśne o odczynie pH 5,0-6,0 i umiarkowanej wilgotności. Poszczególne gatunki mają jednak swoje upodobania.  Najbardziej wymagające są jodły. Rosną na glebach żyznych, umiarkowanie wilgotnych, nie znoszą suszy. Wśród jodeł najbardziej tolerancyjna jest jodła jednobarwna (kalifornijska) Abies concolor, rosnąca na glebach słabszych. Mniej wymagające w stosunku do gleby są także świerki, cyprysiki i modrzewie, ale gleby świeże, tj. żyzne o umiarkowanej wilgotności, sprzyjają ich rozwojowi. Sosny dobrze rosną na glebach suchych i piaszczystych. A najmniej wybredne są jałowce.
Nie wszystkie iglaki lubią glebę kwaśną. Indywidualne wymagania w stosunku do odczynu gleby są następujące: świerk pospolity Picea abies, świerk serbski P. omorica, sosna pospolita Pinus sylvestris – pH 4,5-5,0; daglezja zielona Pseudotsuga menziessi – 5,0-6,0; jodła Abies sp. – 6,0-6,5; sosna górska Pinus mugo, sosna czarna Pinus nigra – 6,8-7,0; modrzew Larix – 6,0-8,0.


Wilgotność 

W klimacie suchym dobrze rosną: świerk kłujący Picea pungens, jodła kalifornijska Abies concolor, sosna limba Pinus cembra. Stanowiska wilgotnego wymagają: daglezja zielona Pseudotsuga mamziesii, choina kanadyjska Tsuga kanadensis, cisy Taxus sp., a na terenach podmokłych rozwija się cypryśnik błotny Taxodium distichum.


Światło

Najwięcej światła potrzebują modrzewie i sosny, następnie świerki, jałowce
– zwłaszcza płożące się – oraz wszystkie iglaki o barwnych igłach. Natomiast w miejscach zacienionych dobrze rosną cisy, mikrobioty i choiny.


Powietrze

Miejskie zanieczyszczone powietrze jest szkodliwe dla roślin, gdyż pył osadza się na igłach, utrudniając fotosyntezę. Warunki takie znoszą jednak jałowce, sosny, modrzewie, miłorzęby i jodła kalifornijska. Natomiast pozostałe jodły śle czują się w powietrzu suchym i zanieczyszczonym – lubią dużą wilgotność powietrza.


Kiedy sadzić?

Rośliny szkółkowane i sprzedawane w pojemnikach można sadzić od wiosny do połowy września; także latem, unikając okresów upałów i suszy. Jednak najlepszy czas do sadzenia w naszym klimacie to wiosna – od połowy kwietnia do połowy maja, zanim wytworzą się nowe przyrosty, lub po zakończeniu wegetacji – od połowy sierpnia do połowy września. Iglaki nie przechodzą zimą spoczynku bezwzględnego, dlatego po posadzeniu muszą przed zimą wypuścić nowe, młode korzenie, którymi będą mogły pobierać z gleby wodę.


Gęstość roślin

Odległości, w jakich sadzimy, powinny zapewniać roślinom swobodne rozrastanie się, bez konieczności przycinania ich po kilku latach. Drzewa oraz duże krzewy rozesłane sadzimy w odstępach 3-5 m, krzewy średnie co 2-3 m, a mniejsze co 1-2 m. Formy płożące stosowane jako okrywowe – 2-3 szt./metr kwadratowy. Drzewa sadzone przy budynkach powinny być oddalone od ścian
o 8-10 m, a formy kolumnowe o 5-6 m.


Zabezpieczenie i pielęgnacja

Gdy po posadzeniu pogoda staje się niesprzyjająca, jest np. za ciepło lub wieją wysuszające wiatry, aby ograniczyć transpirację, warto związać pędy miękkim sznurkiem lub osłonić cieniówkami, matami inspektowymi, gałęziami jedliny, ale w żadnym wypadku folią. Aby zwiększyć wilgotność powietrza w otoczeniu, wskazane jest także zraszanie krzewów.


Przesadzanie

Rośliny iglaste przesadzane z miejsc naturalnych przyjmują się rzadko, gdyż żyją w symbiozie ze specyficznymi gatunkami grzybów mikoryzowych i mają rozbudowany system korzeniowy. Możliwe jest natomiast przesadzanie roślin w obrębie ogrodu, mamy wtedy do czynienia z roślinami już wcześniej szkółkowanymi. Jednak przez długi czas po przesadzeniu rośliny regenerują się, a często nie przyjmują w nowym miejscu. Spośród iglaków przesadzanie dobrze znoszą: cisy, żywotniki, cyprysiki, Świerki srebrne, syberyjskie i ich odmiany. O wiele trudniej przesadzić jałowce i sosny czarne.  


Kiedy przesadzać?

Najkorzystniej wczesną wiosną (kwiecień – początek maja). Przed przystąpieniem do przesadzania roślinę trzeba dobrze podlać. Gleba jest wtedy wprawdzie cięższa, ale bardziej zwięzła. Młode i niewielkie egzemplarze można wykopać z jak największą bryłą ziemi, co najmniej średnicy korony. Pod bryłę korzeniową warto podłożyć płachtę, aby w czasie przenoszenia na przygotowane już miejsce bryła się nam nie rozsypała. Ważne, aby sadząc na nowym miejscu, zachować to samo ustawienie roślin względem kierunków świata, w jakim rosły na starym miejscu.
Przesadzając starsze i większe egzemplarze, cały proces trzeba rozłożyć na dwa lub trzy sezony. W pierwszym roku wiosną, po wyznaczeniu obrysu bryły korzeniowej i podziale powstałego okręgu na cztery ćwiartki, wykopujemy wąski rowek głębokości ok. 60 cm na co drugiej ćwiartce koła, przecinając napotkane korzenie. Rowek od strony zewnętrznej wykłada się grubą folią i zasypuje żyzną ziemią. Roślina będzie odbudowywać system korzeniowy, a folia nie pozwoli rozrastać się korzeniom na boki. W następnym roku postępujemy podobnie z pozostałymi dwoma ćwiartkami obwodu koła wokół rośliny. W trzecim roku przystępujemy do przesadzania. Podcina się korzenie pionowe i pod całą bryłę korzeniową wkłada jutę ogrodniczą, a bryłę obwiązuje się sznurami. I dopiero tak przygotowaną roślinę można przenieść na nowe miejsce. Nie zapominajmy także o założeniu odciągów. Po posadzeniu bardzo ważne jest zaopatrywanie roślin w wodę systematycznie przez najbliższy rok.