Autorem tekstu jest mgr inż. Leszek Kośny

Chrząszcze z rodziny biedronkowatych Coccinellidae, należą do powszechnie rozpoznawanych i lubianych gatunków owadów zasiedlających nasze ogrody. Na sympatię ludzi wobec biedronek wpływa fakt, że są one organizmami pożytecznymi. Choć może trudno w to uwierzyć, te spokojne chrząszcze, jak i ich larwy, są drapieżcami. Żywią się mszycami, dlatego są wykorzystywane w biologicznym zwalczaniu tych szkodników.

W naszym kraju znanych jest wiele gatunków biedronek, które są pomocne w walce z roślinożercami. Jedną z najczęściej wymienianych jest biedronka siedmiokropka Coccinella septempunctata L. Osobniki dorosłe posiadają charakterystyczne cechy, dzięki którym nie mamy wątpliwości, jaki to owad. Owalne, wypukłe ciało, krótkie czułki zakończone buławką, no i oczywiście czarne kropki, na czerwonej powierzchni twardych pokryw skrzydeł.

Tych „piegów” u biedronki siedmiokropki jest siedem. Inne gatunki posiadają różną ich liczbę, a także różne ubarwienie, np. żółte lub czarne. Owady dorosłe w swoim menu bardzo chętnie umieszczają mszyce żerujące na wielu gatunkach roślin. Chociaż są drapieżnikami, to same także stają się ofiarami, np. zjadane przez ptaki.

W obliczu niebezpieczeństwa podwijają kończyny pod ciało i spadają na ziemię, udając martwe. W swym życiu są ciągle narażone na konfrontacje z mrówkami, które strzegą mszyc i w zamian pozyskują od nich spadź. Podczas spotkania z mrówkami biedronka siedmiokropka wydziela żółtawą ciecz, która skutecznie odstrasza intruzów.

 

 

Żarłoczne potomstwo

Zaraz po opuszczeniu jaj, młode larwy poszukują pokarmu, którym są drobne przędziorki i owady. Często zdarza się, że pierwsze wylęgające się larwy zjadają pozostałą część złoża jaj. Są typowymi drapieżcami, którzy chwytają swe ofiary i zaraz potem je zabijają. Do rozwoju potrzebują dużo pożywienia, dlatego są bardzo żarłoczne i ruchliwe w poszukiwaniu ofiar. W zależności od panujących temperatur, po 2-3 tygodniach obfitych polowań na mszyce, larwy przeobrażają się w poczwarki. Te stadia rozwojowe są mało znane i często w ogóle nie kojarzone z dorosłymi biedronkami.

Larwy biedronek różnią się znacznie od postaci dorosłych. Są krępe, ciemno zabarwione – ich oskórek ma granatowy kolor, a na nim umiejscowione są czerwone brodawki. Poczwarki biedronek natura obdarzyła barwą pomarańczową. Można je często spotkać przytwierdzone do roślin, zwisające nieruchomo głową w dół. Jako sprzymierzeńcy człowieka w walce ze szkodnikami roślin biedronkowate mogą liczyć na naszą ochronę.

Ze względu na fakt, że występują bardzo powszechnie i wydają dwa pokolenia w ciągu roku, są bardzo efektywne. Biedronki zimują w stanie odrętwienia jako owady dorosłe. Gdy nadchodzą jesienne słoty, zaczynają się kryć w ściółce leśnej, pod korą i w dziuplach drzew, a także w różnych miejscach siedzib ludzkich. Często zimują gromadnie w jednym miejscu – wtedy spotyka się je w dużych ilościach w jednej kryjówce.