Kwiaty w domu w lutym

Koniec spoczynku

W lutym dotyczy to większości roślin doniczkowych. Wydłużający się dzień i zwiększająca się intensywność promieniowania słonecznego sprawiają, że rośliny otrzymują więcej światła. Zwiększa się więc intensywność fotosyntezy. Rośliny szybciej pobierają wodę i składniki pokarmowe, dlatego zwiększamy podlewanie, możemy również zacząć nawozić rośliny.

Przesadzamy bulwy

Budzimy do życia śpiące bulwy roślin doniczkowych, takich jak kaladium czy syningia. Bulwy kaladium przesadza się do nowego podłoża z dużą zawartością próchnicy i ustawia w ciepłym (temp. 24-26°C), jasnym i wilgotnym miejscu. Po rozwinięciu się liści roślina może rosnąć w niższej temperaturze. Syningia najlepiej rośnie w temperaturze 18-20°C. Z wyrastających z kłącza pędów pozostawia się 1 lub 2, resztę usuwa.

Przycinamy rośliny

Jeżeli nie zrobiliśmy tego zimą, to już najwyższa pora przyciąć rośliny, aby je odmłodzić, zagęścić lub nadać pożądany kształt. Trzeba to zrobić, zanim z pąków zaczną rozwijać się nowe liście. Cięcie wykonujemy nad węzłem. W celu odmłodzenia i zagęszczenia pędy skracamy o 1/3. Przy okazji usuwamy martwe, chore lub zbytnio zagęszczone pędy.  


 

Ogród ozdobny: miejsce uprawy i zastosowanie śnieżyczek

W ogrodzie idealnym dla nich stanowiskiem jest bliskie obrzeże drzew i krzewów, zwłaszcza liściastych. Dlaczego? Bo śnieżyczki rosną najlepiej w rozproszonym świetle, w żyznej próchnicznej ziemi (a tej dostarczają opadłe liście drzew), która wczesną wiosną zachowuje wilgotność. Pod koniec wiosny krzewy czerpią najwięcej wody, osuszając ziemię wokół cebul śnieżyczek.

Śnieżyczki pięknie rosną na tym samym miejscu nawet kilkanaście lat. Musimy jednak wokół nich, najlepiej jesienią, rozsypywać żyzny kompost; takie nawożenie całkowicie zaspokoi ich potrzeby. Śnieżyczki rozmnaża się przez oddzielenie cebul przybyszowych, a także przez nasiona.

W ogrodzie śnieżyczki mogą rosnąć w mniejszych lub większych grupach jednorodnych, np. na tle trawnika albo w towarzystwie krokusów, ranników, przylaszczek, śnieżników i wawrzynka wilczełyko. Może wtedy powstać piękna kolorowa kompozycja, prawdziwa ozdoba ogrodu, gdy większość kwiatów jeszcze śpi. 


  

Drzewa i krzewy: bluszcz pospolity

To nasze jedyne rodzime zimozielone pnącze o pędach zdrewniałych, z licznymi korzeniami przybyszowymi, dzięki którym wspina się na podpory. Część pędów płoży się po ziemi. Starsze krzewy wytwarzają zwisające gałązki, które nie wspinają się na podpory. Bluszcz tworzy liście wielopostaciowe, pierwsze trój- do pięcioklapowych, rosnące w cieniu. U krzewów młodych mają one widoczne jasne unerwienie na błyszczącej blaszce liściowej.

Bluszcz pospolity Hedera helix (zdj.: Fotolia.com)

Drugi rodzaj liści powstaje na pędach w górnej części pnącza. Są one wystawione na bezpośrednie działanie słońca i mają kształt jajowaty, rombowaty lub eliptyczny, bez klap, barwy matowozielonej. Na pędach tych powstają obupłciowe kwiaty, zielonkawe, zebrane w proste, półkuliste baldachy.

W Polsce kwitnienie trwa od sierpnia do września, a kuliste, wielkości grochu owoce dojrzewają następnego roku. Naturalnie bluszcz można spotkać w lasach (tu podlega całkowitej ochronie), gdzie często stanowi runo i wspina się na stare drzewa. Rośnie na rumowiskach, murach starych budowli, na cmentarzach i w ogrodach. Znane są pojedyncze okazy, których wiek szacowany jest na około 400 lat, a średnica pnia wynosi około jednego metra.

 

Bluszcz w wersji doniczkowej? Oto porady, jak należy go pielęgnować

Bluszcz preferuje podłoże wapienne i łagodny mikroklimat o dużej wilgotności powietrza. W ogrodzie doskonale rośnie w miejscach cienistych lub półcienistych, gdzie nadaje się do upiększania murów, altan, skał, pni drzew, pergoli oraz jako roślina okrywowa. Może być wykorzystany jako roślina do sadzenia w różnego rodzaju pojemnikach. Nie lubi długich okresów wysokich temperatur oraz suszy. Wymaga gleb żyznych, próchnicznych i dobrze wilgotnych.

W ogrodach uprawia się również jego odmiany, jak ‘Goldhard’ o żółtym środku liścia, ‘Arborescens’ – odmiana o wzroście krzaczastym, ‘Hibernica’ – odmiana Irlandzka o bardzo dużych liściach.