Mocno rozrastające się byliny, np. pysznogłówka szkarłatna (dwoista) Monarda didyma, potrzebują odpowiednio silnego towarzysza, jak np. jeżówka purpurowa Echinacea purpurea, nawłoć Solidago czy jesienne astry. Te ostatnie kwitną później niż pysznogłówka, dlatego tak zaplanowana rabata będzie dłużej ozdobiona kwiatami. W przyszłości ułatwimy sobie prace pielęgnacyjne, jeśli na granicy stykających się ze sobą, silnie krzewiących się roślin wkopiemy tzw. ograniczniki. Zapobiegnie to rozrastaniu się poszczególnych gatunków i ogólnemu chaosowi w wyglądzie rabat. Podpory pod pokładającymi się pędami wysokich bylin, oprócz pełnienia roli estetycznej, chronią również rośliny przed wyłamywaniem się. 

Delikatniejsze byliny, jak np. dzwonek Campanula, goździk Dianthus lub posłonek Helianthemum, mogą rozwijać się bez przeszkód tylko wtedy, gdy ich sąsiedzi są mało ekspansywni i nie wytwarzają mocnych rozłogów. Najlepszymi partnerami dla tych bylin są m.in. płomyk plamisty i wiechowaty, ostróżka, len.

 

W pełnym słońcu

Większość kwitnących bylin ozdobnych znajduje optymalne warunki rozwoju na rabacie dobrze nasłonecznionej, z glebą przepuszczalną i bogatą w próchnicę, zawsze lekko wilgotną. Do takich roślin należą pary następujących bylin:

  • wspomniane wcześniej: pysznogłówka szkarłatna i jeżówka purpurowa, które w pełni lata tworzą wspaniale kwitnącą grupę w mocnych odcieniach koloru czerwonego;
  • jesienny złocień Leucanthemella serotina i fioletowoniebieska ostróżka Delphinium 'Finsterahorn', która zakwita powtórnie, jeśli usuniemy przekwitłe pędy letnie;
  • pomarańczowobrązowe kwiaty dzielżanu Helenium 'Moerheim Beauty' i złociste słoneczniczki Heliopsis 'Venus';
  • płomyk wiechowaty Phlox paniculata o wysokich pędach, które można zasłonić rozkrzewionym bodziszkiem Geranium.

 

W cieniu

Pełną wdzięku, biało-niebieską kompozycję rabatową utworzą kwiatostany świecznicy prostej Cimicifuga simplex 'Armleuchter' i jesiennego tojadu Carmichaela Aconitum carmichaelii. Obydwie byliny najlepiej rozwijają się w półcienistych, prześwietlonych miejscach pod drzewami i krzewami. W optymalnch warunkach ich wpaniale ukwiecone pędy osiągają jesienią wysokość do 120 cm.

Inną dobraną parą bez problemów rosnącą w cieniu jest serduszka okazała Dicentra spectabilis i kaukaska brunera wielkolistna Brunnera macrophylla o kwiatach podobnych do niezapominajki. Serduszka i brunera są bylinami kwitnącymi na wiosnę.

 

Na glebie wilgotnej

Na takim podłożu najlepiej czuje się m.in. różowoczerwona wiązówka Filipendula rubra, którą można posadzić nad brzegiem strumienia, stawu lub oczka wodnego. Swoje okazałe wiechy drobnych pachnących kwiatów rozwija również na rabacie oddalonej od wody, na gliniastej glebie, ale wymaga wtedy solidnego podlewania. Tawułka Astilbe w miejscu nasłonecznionym potrzebuje takich samych warunków wodnych – w cieniu poradzi sobie przy mniejszych ilościach wilgoci. Obydwie byliny kwitną w lipcu i sierpniu, a kwiaty wiązówki utrzymują się na pędach aż do września.

 

Na glebie suchej

Rumian żółty Anthemis tinctoria i krwawnik pospolity Achillea millefolium 'Scheetaler' o białych drobnych kwiatkach, zebranych w płaskie baldachy, to idealna para na stanowiska suche i nasłonecznione. Te wytrzymałe i mało wymagające rośliny utrzymują kwiaty na sztywnych pędach nawet wtedy, gdy jest susza. Trochę wrażliwsza na brak wody jest inna odmiana krwawnika – krwawnik wiązówkowaty Achillea filipendulina 'Coronation Gold', który ma piękne złocistożółte baldachy. Ta bylina dobrze rośnie w słońcu, ale wymaga regularnego podlewania.