Biel od dawien dawna kojarzona jest z elegancją, czystością, szlachetnością, srebro zaś z bogactwem i dostojeństwem. Z połączenia obu barw powstają obrazy odznaczające się wytworną harmonią. Biel ma to do siebie, że jako barwa neutralna jest zawsze kolorem drugorzędnym, nigdy nie wysuwa się na pierwszy plan, sprawia jednak, że kolory jej towarzyszące widziane są inaczej, wydają się jaśniejsze. Biały kolor jest dobrym tłem zmiękczającym kontrast i uwypuklającym kształty.

Biel występuje w naturze głównie na kwiatach, częściowo także na liściach, rzadziej na korze. Kolor srebra spotyka się głównie na liściach, ewentualnie pędach. Gdy wiosną otwierają się pąki białych tulipanów, np. odmiany ‘White Triumphator’, do życia budzą się też srebrne czyśćce wełniste. Kocanka włoska rywalizuje o palmę pierwszeństwa ze śnieżnobiałymi jaskrami, latem zgrany duet tworzą bylica oraz biało kwitnące róże, np. odmiany ‘Schneeflocke’ lub ‘Schneewitchen’.

W sąsiedztwie bieli nawet nudne i nieciekawe szarości prezentują się elegancko i szlachetnie. Biel najmocniej odbija światło, stąd rośliny o białych kwiatach lub liściach są bardzo dobrze widoczne w cieniu, a nawet po zmroku. Niektóre rośliny sprawiają wrażenie posrebrzanych; wrażenie to jest spotęgowane, gdy obserwuje się je z dystansu, wówczas pokrywający liście i łodygi kutner odbija promienie słoneczne.

Takie byliny, jak szałwia czy czyściec wełnisty, a także małe krzewinki, jak lawenda i santolina, doskonale sprawdzają się w nasadzeniach rabatowych, podobnie jak funkia i brunera. Mogą one pełnić rolę obwódki, jak i należeć do głównej kompozycji roślinnej. Te ostatnie gatunki często sadzone są pod drzewami. Jasnym wybarwieniem może pochwalić się także brzoza pożyteczna 'Doorenbos'. U tej odmiany kora jest biała i nie łuszczy się. Z popielatej kory znane są monumentalne buki. Ich wyjątkowo jasna i gładka kora wyraźnie odznacza się np. na tle ciemnych i popękanych pni dębu szypułkowego.