Autorką tekstu jest mgr inż. Barbara Bogacz

Duża różnorodność i łatwość krzyżowania się tych roślin doprowadziła do powstania kilkuset mieszańców i odmian, których główną ozdobą są grube liście w barwach od jasnozielonej do ciemnobrązowej i purpurowej. Wybierając gatunek i odmiany, kierujmy się właśnie kształtem i kolorem rozety.

Gatunki rojników o liściach zielonych najczęściej kwitną na żółto, a te o czerwonych liściach wydają kwiatostany czerwone lub różowe – pojawiają się one od maja do września. Wówczas ze starszych rozetek wyrastają pędy długości około 5-15 centymetrów, na szczytach których rozwija się pęczek około dziesięciu drobnych gwiazdkowatych kwiatków.

  

Po wydaniu przez roślinę kwiatów i nasion stara rozeta ginie, lecz przedtem wytwarza nowe, potomne, wyrastające na końcach krótkich rozłogów. Oddzielając taką różyczkę od rośliny matecznej, bardzo łatwo ją rozmnożymy. Najlepszym terminem na przeprowadzenie tego zabiegu jest kwiecień lub sierpień, ale rojniki przyjmują się o każdej porze okresu wegetacji. Młoda rozetka ukorzenia się bardzo szybko i rozrasta się gęsto (roi się) w zwarte poduszki.

W naturze rozetki często odrywane są przez wiatr i noszone daleko, aż natrafią na sprzyjające warunki do ukorzenienia się. Rojniki mogą rosnąć nawet w niewielkich szczelinach skalnych. Nie potrzebują ani podlewania, ani nawożenia, wręcz im to szkodzi. W Alpach wierzono, że rojniki chronią od uderzenia pioruna, dlatego tam właśnie często można spotkać dachy obsadzone tymi gruboszami. Nasi górale wieszali w oknach rozetki połączone nitką – bez podłoża wytrzymywały bardzo długo.

Ogródki sukulentowe na balkonie

Typowym przedstawicielem tego rodzaju jest rojnik murowy sempervivum tectorum. Jest on największym gatunkiem z rojników. Występuje w Europie, na Kaukazie i w Iranie. Ma duże płaskie rozety dochodzące nawet do 20 cm średnicy. Wierzchołki liści są charakterystycznie zabarwione na kolor czerwony. Nieco mniejsze rozetki wydaje rojnik pospolity sempervivum soboliferum. Na stanowiskach bardzo nasłonecznionych jego liście po zewnętrznej stronie wybarwiają się na brązowo.

Rojnik górski sempervivum montanum rośnie w Polsce w Tatrach i Bieszczadach na podłożu granitowym i kwarcytowym od piętra kosodrzewiny do piętra turniowego na wysokości 2500 m n.p.m. Jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.

Rojnik pajęczynowaty sempervivum arachnoideum jest gatunkiem niewystępującym u nas dziko. Rośnie w Alpach, Pirenejach i Karpatach. Ma bardzo małe rozetki (1-2 cm) osnute białymi włoskami przypominającymi pajęczynę. Przed zimą warto go okryć warstwą liści.

Rojnik ćmy sempervivum schlehanii wydaje rozetki średniej wielkości o liściach przebarwionych na bordowo z zielonymi końcami. Również wymaga zimowej kołderki z liści.

Wiecznie żywe

Łacińska nazwa rodzaju rojnik – Sempervivum – oznacza wiecznie żywy, co doskonale charakteryzuje należące do niego rośliny. Są one ściśle związane z rejonami górskimi Europy, Kaukazu i Azji Mniejszej. Wszystkie gatunki są trwałe i tylko niektóre, pochodzące z południowego Wschodu, są wrażliwe na mróz. Rojniki należą do rodziny gruboszowatych Crassulaceae.

Rosną na glebach ubogich, suchych i słonecznych, w większości niezawierających wapnia. Grube liście zebrane w dekoracyjne różyczki są wiecznie zielone i opierają się upałom i suszy.