Gdy przychodzi piękne, choć upalne lato, chciałoby się, żeby ogród tętnił życiem jak naturalna łąka. By kwitły w nim różnorodne rośliny, latały mieniące się w słońcu motyle, bzyczały na różne tony owady (byle niegryzące).

Niestety, nie da się tak naturalnego stanu osiągnąć, idąc na żywioł. Już samemu doborowi roślin musimy poświęcić trochę czasu. Najpierw należy się dowiedzieć, jakie jest rodzime siedlisko interesujących nas roślin, w jakim żyją klimacie. Już sam wygląd pozwala rozpoznać ich naturalne warunki wzrostu i kwitnienia.

I tak rośliny ze stanowisk słonecznych i suchych mają najczęściej pokrój zwarty, łodygi silne, liście małe, zredukowane lub łuskowate albo zimozielone, skórzaste i zgrubiałe. Gatunki te potrafią gospodarować wodą i chronić się przed słońcem. Transpirację ograniczają u nich zwarta i gruba skórka, nalot woskowy, a także warstewka żywicy lub wapnia. Ponadto mają zwykle skórkę osłoniętą gęstymi szarozielonymi, srebrzystymi lub białymi włoskami. Ich system korzeniowy jest najczęściej bardzo głęboki.

Spośród roślin szczególnie dobrze czujących się w słońcu można przykładowo wymienić szałwię omszoną Salvia, kocimiętkę Nepeta faassenii, lawendę Lavandula i perowskię Perovskia – wszystkie należące do rodziny jasnotowatych Lamiaceae. Rodzaj perowskia reprezentowany jest przez siedem gatunków, ale największe znaczenie w ogrodnictwie mają trzy: perowskia łobodolistna Perovskia atriplicifolia, perowskia bylicowata Perovskia abrotanoides i mieszańcowa forma Perovskia ‘Superba’. 

Perowskia łobodolistna występuje w Afganistanie, Himalajach i centralnej Azji. To aromatyczny, dość zwarty półkrzew wysokości 150 cm i szerokści 100 cm o zdrewniałych u podstawy łodygach. Na jej szarobiałych pędach osadzone są szarozielone liście długości 3-5 cm, dolne – jajowate i głębokosieczne, górne – ząbkowane do klapowanych.

Roślina tworzy okazałe, silnie rozgałęzione, wiechowate kwiatostany długości 30-50 cm, złożone z wielu 2-6 kwiatowych okółków. Fioletowe drobne kwiaty mają rurkowaty, dwuwargowy kielich, gęsto pokryty włoskami i białymi bądź żółtymi gruczołkami oraz dwuwargową koronę (krótszą od kielicha) w kolorze fioletowoniebieskim. Rośliny kwitną obficie od późnego lata do wczesnej jesieni, a ich miododajne kwiaty wabią zapachem i wydzielanym nektarem pożyteczne pszczoły, trzmiele i motyle.

W uprawie występuje kilka odmian różniących się wysokością, brzegiem blaszki liściowej, barwą kwiatów, długością kwiatostanów i długością kwitnienia. Można tu wymienić: ‘Blue Spire’ mającą kwiaty fioletowoniebieskie (ciemniejsze od gatunku), ‘Lacey Blue’ o kwiatach ciemnoniebieskich, gęstą i osiągającą wysokość 50-70 cm oraz ‘Little Spire’ o kwiatach lawendowych, dorastającą do wysokości 60 cm i kwitnącą aż do października. Owocami perowskii łobodolistnej są drobne, ciemnobrązowe, jajowate orzeszki.

 

 

Wymagania i zabiegi pielęgnacyjne

Rośliny najlepiej rosną na stanowisku słonecznym, osłoniętym od mroźnych wiatrów, na każdej przepuszczalnej, lekkiej glebie o małej i umiarkowanej wilgotności, o odczynie lekko zasadowym. Są odporne na suszę i zanieczyszczone powietrze. Lubią glebę niezbyt bogatą w składniki pokarmowe, dzięki czemu zachowują charakterystyczną srebrzystość i bardziej zwarty pokrój. W kwietniu dobrze je jednak dokarmić niewielką dawką nawozu wieloskładnikowego ze zmniejszoną ilością azotu lub rozłożyć pod nimi warstwę kompostu.

Wskazane jest też rozsypanie i wymieszanie z glebą nawozu wapniowego (200-300 g na 1 m2). Co roku, wczesną wiosną, przycinamy wszystkie pędy nisko nad ziemią (10-20 cm).

 

Rozmnażanie

Perowskię rozmnaża się albo za pomocą sadzonek zielnych sporządzonych wiosną, albo z półzdrewniałych – latem; roślinę można też rozmnożyć przez wysiew nasion. Perowskia nie tylko nie boi się mrozów (należy do 5.-6. strefy mrozoodporności), ale nawet po ostrej zimie dobrze się regeneruje. Jednak odmiany trzeba okryć na zimę kopczykiem ziemi. Warto też pamiętać, że mimo późnego rozpoczęcia wegetacji mogą im zaszkodzić majowe przymrozki. Roślin omawianego rodzaju nie atakują szkodniki ani choroby.