• Dzwonek karpacki Campanula carpatica uprawiany jest w odmianach różniących się wysokością (20-40 centymetrów), pokrojem (pędy proste lub pokładające się) oraz barwą kwiatów (różne odcienie niebieskiej i biała) i ich pełnością (na ogół pojedyncze, ale są już odmiany pełne).
Tworzy szorstkie, sercowato-jajowate liście. Kwiaty średnicy 2-4 centymetrów rozwijają się w czerwcu-lipcu, czasem kwitnienie powtarza się jesienią. Efektownie prezentuje się w ogrodach skalnych, na murkach i skarpach kwiatowych. Dobrze rozrasta się w miejscach słonecznych, na glebie zasobnej w wapń i nie za bardzo wilgotnej.
• Dzwonek Poszarskiego Campanula poscharskyana tworzy długie (70 centymetrów), pokładające się pędy i sercowate, brzegiem grubo ząbkowane liście. Od czerwca do sierpnia zakwita błękitnofioletowymi kwiatami z nieco jaśniejszym środkiem. Dość silnie się rozrasta, dlatego na skalniaku musimy mu zapewnić sporo miejsca
i sąsiedztwo odpowiednich roślin. Na ogół u nas nie przemarza.
• Dzwonek dalmatyński Campanula portenschlagiana ma krótkie (10 centymetrów) rozkrzewione pędy, na których osadzone są sercowato-nerkowate liście nieregularnie brzegiem ząbkowane. Jego niebieskofioletowe kwiaty długości 2 centymetrów zebrane są w krótkie grona. Kwitnie obficie w czerwcu oraz po przycięciu ponownie we wrześniu.
Dzwonek ten tworzy rozłogi, które głęboko wciskają się w szczeliny skalne. Dobrze znosi suszę. Nadaje się na miejsca słoneczne i półcieniste. Malowniczo wygląda wśród jasnych kamieni oraz na murkach kwiatowych i skarpach. Roślina ta dobrze znosi zimowanie.
Komentarze