Miechunka rozdęta Physalis alkekengi, popularnie uprawiana w ogrodach i na działkach, tworzy w okresie letnio-jesiennym charakterystyczne czerwone lampiony. Gatunek ten należy do rodziny psiankowatych Solanaceae, podobnie jak pomidory, oberżyna czy papryka. Miechunka rozdęta jest byliną, co jest jej dodatkowym atutem. Jej częścią użytkową są drobne owoce, osłonięte wyjątkowo silnie powiększonym i rozdętym kielichem, choć najczęściej to one stosowane są jako dodatek do suchych bukietów.

Uprawa miechunki rozdętej nie jest trudna – roślina preferuje lekkie, żyzne gleby i słoneczne stanowiska. Początkowo, po posadzeniu, ważna jest ochrona przed chwastami i niskimi temperaturami, później nie ma takiej potrzeby. Gatunek ten jest dość odporny na choroby i szkodniki. Można go rozmnażać przez podział kłączy lub tradycyjnie przez wysiew nasion.

Miechunka peruwiańska

Coraz większą popularność w naszym kraju zyskują także inne gatunki miechunek: miechunka peruwiańska Physalis peruviana, zwana także rodzynkiem brazylijskim, oraz miechunka pomidorowa Physalis philadelphica. Co prawda nie mają one aż tak wysokich walorów ozdobnych jak miechunka rozdęta, jednak rekompensują tę stratę większymi jadalnymi owocami.

Miechunka peruwiańska jest również byliną, jednak w naszych warunkach klimatycznych uprawiana jest jak roślina jednoroczna i, podobnie jak inne psiankowate, uprawia się ją jedynie z rozsady. Roślina tworzy owoce o masie kilku gramów, o barwie pomarańczowo-żółtej, również otoczone pergaminowym kielichem zbliżonym wielkością do kielichów miechunki rozdętej.

Jej owoce są znacznie słodsze, o ciekawej nucie smakowej – lekko pomidorowo-owocowej. Niektórzy wyczuwają w niej smak truskawki, inni banana. Z tego powodu jest cennym produktem wykorzystywanym do produkcji dżemów. Owoce je się na surowo lub po przetworzeniu, dodaje się je do sałatek owocowych oraz deserów.

Z kolei miechunka pomidorowa, będąca rośliną jednoroczną, jest wykorzystywana bardziej jako warzywo, a spożywa się ją zazwyczaj po obróbce termicznej ze względu na niezbyt atrakcyjny smak surowych owoców. Jej owoce są znacznie większe, o masie do 60-80 g, otoczone skórzastą osłonką, która wraz ze wzrostem i dojrzewaniem owocu pęka i ściśle zaczyna do niego przylegać. Owoce miechunki pomidorowej mają barwę zielonożółtą i pokryte są woskowatą powłoką. Dobrze smakują z innymi warzywami, w szczególności z cukinią czy pomidorami, są stosowane jako dodatek do różnych sosów.

Rośliny należące do tych gatunków dorastają maksymalnie do 1,5 m, jednak zazwyczaj są niższe. Ich pędy są wiotkie i dość delikatne, warto je prowadzić przy drutach, bo miechunki te tworzą znaczną ilość pędów bocznych, których zazwyczaj się nie usuwa. Rośliny uprawia się od połowy maja do września, kwitną i owocują aż do pierwszych przymrozków, później zamierają. Dojrzewające owoce miechunki pomidorowej mają tendencję do opadania na podłoże, dlatego należy je zbierać sukcesywnie.

Wymagania pokarmowe miechunki peruwiańskiej i pomidorowej są zbliżone, jednak wyższe od wymagań miechunki rozdętej. Upodobania co do stanowiska są takie jak u miechunki rozdętej. Podobnie jak u innych psiankowatych, mają one wysokie potrzeby termiczne i wodne.

 

 

Co kryją owoce miechunki?

Mało kto wie, że owoce miechunki rozdętej są jadalne, pod warunkiem że są w pełni dojrzałe. Można je wykorzystywać jako surowiec leczniczy – są bogate w śluzy, kwasy owocowe (jabłkowy, cytrynowy, askorbinowy), glikozyd sterydowy fizalinę, pektyny etc. Fizalina ma właściwości hipoglikemiczne (obniżające poziom cukru we krwi), przeciwzapalne i immunostymulujące. Owoce można spożywać na surowo lub po wysuszeniu (temp. maks. 50°C), a także po przetworzeniu (nadają się na dżemy, galaretki, nalewki). Są co prawda mniej słodkie od owoców miechunki peruwiańskiej, zwanej także rodzynkiem brazylijskim, ale można je przecież odpowiednio dosłodzić.