Hortensja pnąca Hydrangea anomala subsp. petiolaris pochodzi z Dalekiego Wschodu (Japonia, Kuryle, Sachalin, Korea), w naszym klimacie jest całkowicie mrozoodporna. Wspina się za pomocą korzeni czepnych, jej pędy lekko owijają się dookoła podpory. Mocno przywiera do chropowatych powierzchni, lecz (szczególnie w młodości) wskazane jest umieszczenie elementów podporowych, które zabezpieczą pnącze przed oderwaniem się od podpory. Po kilkunastu latach roślina może osiągnąć wysokość ponad 10 metrów.

Hortensja pnąca przyrasta niezbyt szybko, bo ok. 0,5-1 metra. Toleruje niemal tak bardzo cień co bluszcz. Najbardziej odpowiadają jej stanowiska półcieniste ze świeżą, próchniczną glebą o lekko kwaśnym odczynie. Źle znosi suszę, zwłaszcza przez kilka lat po posadzeniu.

Najatrakcyjniej prezentuje się w czasie kwitnienia, zwykle pod koniec czerwca i na początku lipca. Baldachogroniaste kwiatostany o średnicy 15-25 cm potrafią pokryć podporę szczelnie, jak welonem. Kwiatostany hortensji pnącej otoczone są wiankiem białych płonnych kwiatów o średnicy ok. 2 cm, środek wypełniają drobniejsze zielonkawobiałe kwiaty płodne, które są pożytkiem dla pszczół. Owoce są mało efektowne, ale stanowią pokarm dla ptaków.

Zimą dekoracją hortensji pnącej są jej silnie rozgałęzione, lekko pokręcone pędy pokryte czerwonobrunatną lub cynobrowobrunatną korą. Długoogonkowe liście rozwijają się wcześnie wiosną, a jesienią przebarwiają się na żółto i zwykle pozostają długo na krzewach. Wczesny rozwój liści może być przyczyną ich uszkodzenia przez majowe przymrozki.

Bardzo podobna do hortensji pnącej jest przywarka japońska Schizophragma hydrangeoides. Naturalnie występuje w górach Japonii, gdzie wspólnie z hortensją pnącą wspina się po pniach drzew i płoży u ich podstawy. Przywarka japońska to efektowne ozdobne pnącze „wdrapujące się” za pomocą korzeni czepnych do wysokości ponad 6 m, a w swojej ojczyźnie nawet do 12 m. Ma niemal identyczne wymagania siedliskowe co hortensja pnąca. Najlepiej rośnie na lekko kwaśnych, świeżych glebach w półcieniu. 

Jej późniejsze, zwykle o około dwa tygodnie, baldachogroniaste kwiatostany (średnica do 25 cm), przyjemnie miodowo pachną. Główną ozdobą są duże (3-5 cm) białe działki kwiatów płonnych (podobne do przykwiatków), tworzące wianuszek wokół kwiatostanu. Kwitną od końca czerwca do drugiej połowy lipca. Przywarka ma liście szeroko-owalno-okrągłe, grubo ząbkowane, ciemnozielone, żółknące jesienią. Nadaje się do obsadzania ścian, drzew, pergoli i jako roślina okrywowa. Nie należy jej prowadzić przy lekkich ogrodzeniach, bo jest zbyt ciężka. 

Bujnemu wzrostowi przywarki sprzyja wysoka wilgotność powietrza. Najlepiej rośnie na stanowiskach północnych lub półcienistych, osłoniętych. Młode rośliny nie tolerują bezpośredniego padania promieni słonecznych, natomiast góra starszej rośliny może rosnąć w pełnym słońcu, będzie to sprzyjać jej obfitemu kwitnieniu.

 

Hortensja na drzewa, mury, altanki, pergole...

Hortensja pnąca źle wspina się po świeżym wapienno-cementowym tynku. Dopiero po kilku latach, gdy podłoże straci swoje „parzące” dla korzeni czepnych właściwości, rozpocznie swój zwykły wzrost. Aby pędy nie „odpadały” od takiego muru, wskazane jest umieszczanie elementów podporowych co 2-3 metry. Hortensja najczęściej bywa sadzona przy drzewach, ale bardzo atrakcyjnie wygląda także prowadzona na ścianach i murach. Idealnie nadaje się do obsadzania altanek lub pergoli, pod warunkiem że mają mocną konstrukcję.

Może rosnąć również bez podpór, jako malownicza roślina okrywowa, osiągając wysokość 1-2 m. Zaleca się wówczas sadzić dwie, cztery rośliny na m2. W szkółkach hortensja pnąca rozmnażana jest z sadzonek, natomiast w warunkach amatorskich najłatwiej uzyskać ją przez odkłady.

 

 

Sadzenie i pielęgnacja przywarki

Podczas sadzenia młodych roślin przy murach najlepiej położyć pędy na ziemi lub podwiązać do podpór, aby wzmocnić je, zanim nie uaktywnią się korzenie czepne i nie zaczną się same przytrzymywać. Przez pierwsze dwa, trzy lata po posadzeniu przywarka rośnie wolno, rozwijając w tym czasie system korzeniowy. Gdy się dobrze ukorzeni, osiągając wody gruntowe, zaczyna rosnąć szybko, ponad 1 m rocznie.

W 2.-3. roku po posadzeniu może rozpocząć kwitnienie. Nie wymaga cięcia, ale dobrze znosi wiosenne cięcie korygujące wzrost. Przywarka japońska jest wystarczająco mrozoodporna (strefa 5-8) na większym obszarze Polski. Wiosną jej liście mogą być uszkadzane przez silniejsze przymrozki.