Ziemniak Solanum tuberosum to roślina należąca do rodziny psiankowatych, tak jak pomidory, papryka czy oberżyna.  Popularność tego warzywa 
(a także rośliny rolniczej) wynika z faktu, iż jest ono smaczne i pożywne. Na jego bazie można dodatkowo wyprodukować lubiane przez nas napitki.

Ziemniak pochodzi z Ameryki Południowej, gdzie podobno był uprawiany przez Inków ok. 3500 lat temu. Do Europy trafił stosunkowo niedawno, bo dopiero w XVI wieku.

Gotowane ziemniaki są potrawą stosunkowo niskokaloryczną – 100 g dostarcza 86 kcal. Blisko 78% bulwy stanowi woda, pozostałe składniki to przede wszystkim węglowodany, ok. 20%, oraz blisko 2% białka. Znacznie bardziej kaloryczne są przetwory z ziemniaków. Frytki i chipsy przez proces produkcji zawierają znaczną ilość tłuszczu, który przyczynia się do zwiększenia kaloryczności posiłku, dlatego powinniśmy spożywać je z umiarem. Niestety, zarówno gotowane, jak 
i pieczone ziemniaki mają wysoki indeks glikemiczny na poziomie 85-95. Za-
wartość soli mineralnych decyduje 
o zasadowym odczynie, który przyczynia się do neutralizowania kwasów powstających po spożyciu mięsa czy chleba. Po obróbce termicznej ilość witaminy C jest niewielka, na poziomie kilku mg/100g produktu, natomiast w surowych wynosi ona średnio 20-30 mg.

Bulwy ziemniaków, w zależności od odmiany, mogą różnić się zarówno kolorem skórki, jak i miąższu. Skórka może być biała, różowa, czerwona czy fioletowa, miąższ zaś biały, żółty lub żółtobiały. Zielone przebarwienia na bulwach powstają w wyniku kontaktu ze światłem, co jest zjawiskiem niepożądanym. Gromadzi się tam bowiem solanina, która jest trującym alkaloidem występującym we wszystkich nadziemnych częściach rośliny. Największe jej ilości występują 
w owocach ziemniaków, które z tego względu nie nadają się do spożycia.

Ziemniaki w uprawie rozmnażane są wegetatywnie, za pomocą bulw. Rozmnażanie z nasion wykorzystywane jest jedynie w pracach hodowlanych, ponieważ ziemniak uprawiany z nasion często nie powtarza cech rodzicielskich.

Roślina ta nie jest zbyt wymagająca. Gleba pod uprawę powinna być starannie uprawiona, dość przewiewna, o dobrej strukturze. Dobrze reaguje na jesienne nawożenie obornikiem, który powinien być odpowiednio rozłożony. Nawozy azotowe stosuje się wiosną, tuż przed sadzeniem bulw. Do najwcześniejszych upraw wykorzystuje się bulwy podkiełkowane. Termin sadzenia powinien być dostosowany do warunków termicznych, tzn. wtedy, gdy  temperatura gleby i powietrza wynosi co najmniej 8ºC. Optymalna temperatura dla zawiązywania i wzrostu bulw wynosi 20ºC 
w ciągu dnia oraz 14ºC w nocy. Podkiełkowywanie bulw powinno się zacząć przeprowadzać na 3-5 tygodni przed planowanym terminem sadzenia. Polega ono na umieszczeniu bulw w skrzynkach w pomieszczeniu z dostępem do światła przez 10-12 godzin na dobę, 
w temperaturze 12-15ºC.

Do sadzenia nadają się bulwy, które wytworzyły kiełki długości ok. 1 cm, stosunkowo grube, mocno osadzone. Na obsadzenie 10 m² potrzeba ok. 2,5 kg bulw średniej wielkości o masie ok. 70 g. Sadzi się je w rozstawie 60 cm między rzędami, w rzędach zaś co 20-40 cm. Przy wczesnej uprawie sadzenie należy przeprowadzić w pierwszej połowie kwietnia – wówczas smakiem własnych ziemniaczków możemy cieszyć się już 
w połowie czerwca.