Fenkuł Foeniculum vulgare Mill., zwany również koprem włoskim, jest rośliną pochodzącą ze strefy śródziemnomorskiej, znaną i wykorzystywaną już od starożytności. Należy do rodziny selerowatych, podobnie jak marchew, pietruszka, seler czy koper ogrodowy. Koper włoski jest rośliną dwuletnią. 
W pierwszym roku wegetacji wytwarza zgrubienie cebulowe, natomiast w drugim pędy kwiatostanowe podobne do kwiatostanów kopru ogrodowego. Owoce kopru włoskiego mają przyjemny anyżkowy zapach.

Mimo że fenkuł nie jest popularnym warzywem w naszym kraju, to jednak coraz częściej jest dostępny np. w supermarketach. Jego część jadalna – cebula – może być smażona, duszona, pieczona, gotowana, a także spożywana na surowo. Charakteryzuje się delikatną konsystencją, jej smak zaś zbliżony jest do szparagów. Surowy koper włoski ma lekko anyżkowy zapach, który w czasie obróbki cieplnej niestety się ulatnia. Dzięki zawartości olejków eterycznych (0,2
-2,8%), które nadają fenkułowi delikatny, słodko-anyżkowy aromat, jego spożywanie korzystnie wpływa na procesy trawienne i system nerwowy. Warzywo to jest niskokaloryczne – 100 g zgrubienia cebulowego dostarcza jedynie 32 kcal. Zawartość witamin jest niewielka, jednak fenkuł zawiera sole mineralne wapnia, potasu, magnezu oraz żelaza. Sucha masa stanowi 7-10% świeżej masy, w tym ok. 2% to białka, 1,2% cukry i ponad 1% błonnika.

Koper włoski jest także rośliną przyprawową. Jego owoce można dodawać do kompotów owocowych, słodkich sosów, kapusty i buraczków ćwikłowych. Olejek uzyskany z owoców fenkuła wykorzystywany jest także w aromaterapii przy dolegliwościach żołądkowych, stosowany do masażu, kąpieli lub inhalacji. Niektóre źródła podają, że olejek ten redukuje cellulitis, wspomaga odchudzanie, wpływa regulująco na cykl miesiączkowy i łagodzi objawy menopauzy.

Koper włoski nie ma specjalnych wymagań pielęgnacyjnych. Można go uprawiać zarówno w polu, jak i pod osłonami, nadaje się także do uprawy w pojemnikach. Stanowisko powinno być dobrze nasłonecznione, gdyż w cieniu gorzej plonuje. Optymalna temperatura wzrostu tej rośliny wynosi 15-20°C, kiełkowania zaś 20-22°C. Koper włoski nadaje się do uprawy z siewu i z rozsady. Nasiona do gruntu wysiewa się od drugiej połowy kwietnia nawet do lipca, a rozsadę sadzi się od połowy maja do połowy czerwca. W zależności od sposobu uprawy zbiór przypada po 8-9 lub 12-13 tygodniach. Do zbioru nadają się rośliny, które wytworzyły 5-8 liści, zgrubienie o średnicy powyżej 10 cm i ciężarze powyżej 200 g. Zgrubienia te można przechowywać nawet przez kilka tygodni, w niskiej temperaturze i wysokiej wilgotności. Przechowywane w temperaturze pokojowej szybko łykowacieją. Uprawa na nasiona wymaga pozostawienia roślin w polu do następnego roku, ale przy wczesnej, wiosennej uprawie wytworzenie pędów kwiatostanowych może nastąpić w tym samym roku.

Cenne owoce

Surowcem lekarskim kopru włoskiego są owoce, zawierające aż do 6% olejków eterycznych, zwłaszcza anetolu. Dodatkowo zawierają one flawonoidy i znaczne ilości tłuszczów. Olejki eteryczne wspomagają wydzielanie żółci i soku żołądkowego, przez co pobudzają trawienie. Mają one także działanie wiatropędne, przeciwkaszlowe i przeciwskurczowe. Owoce kopru włoskiego wykorzystywane są do różnych mieszanek ziołowych i herbatek. Napar z kopru włoskiego jest wskazany dla niemowląt w przypadkach dolegliwości przewodu pokarmowego, 
np. wzdęć i gazów. Bywa skuteczny przy zwalczaniu objawów grypy 
i przeziębienia, zwłaszcza gdy podaje się go z dodatkiem mleka.